Om de elektrostaat te ontkoppelen van de kast, bevat de S-versie van de SP-2113 een rubberen ophanging en een 5 mm dikke, geanodiseerde aluminium frontplaat. Tegen meerprijs is een zelfde soort achterplaat leverbaar om de elektronica op te monteren. Het enige dat ontbreekt is hout, MDF, Corian of ander materiaal om een kast te bouwen. Een bouwtekening is uiteraard meegeleverd. Op de materiaalkeuze en de afweking van de kast kunt u naar hartelust uw creativiteit botvieren. Mits u zich houdt aan de maten en vereisten. Het resultaat van uw zelfbouw is een in afmeting uitermate bescheiden luidsprekersysteem dat vriendelijk oogt en geen moment doet denken aan de grote elektrostaten van diverse merken. Niet in uiterlijk, wel in klank! Veel meer valt er over de bouw van de kit niet te zeggen. Het is allemaal zeer recht-toe-recht-aan: het boekje en de aanwijzingen van Cees volgen. Wie met enige handigheid een luidsprekerbehuizing kan bouwen, bouwt zonder problemen een Syncope hybride systeem. Zoekt u nu al naar meer informatie over de kit of over Metrum Acoustics, dan is die te vinden op de informatieve website.
Het resultaat
Cees onderschat de waarde van netfilters niet, evenals die van kostbare interlinks of luidsprekerkabels. Toch neemt hij voor de demo bij hem thuis gewoon goede kabels, laat netfilters weg en past een harde ruimte toe. Om naar muziek te luisteren staat een Meridian 508.24 cd speler klaar. Daarachter een eigen ontwerp van een zelfbouw triode voorversterker van Metrum Acoustics, gecombineerd met eveneens eigen hybride monoblokken. Volledig klasse A geschakeld, met dubbeltriode aansturing voor MOSFET eindtransistoren. Ook van de elektronicapakketten vallen de prijzen alleszins mee. U bent trouwens vrij om uw eigen apparatuur mee te nemen naar een luistersessie. Waar het Cees in deze opstelling om gaat, is het laten horen van de luidspreker zonder tweaks. Met tweaks kunt u uw eigen luistersituatie verbeteren, maar dat heeft alleen zin als de basis goed is, zowel de luidspreker als de elektronica. Gewapend met mijn eigen muziek zoek ik een plekje op de bank, pen in de aanslag, oren wijd open. We schuiven wat met de speakers door de grote luisterruimte, tot ze naar mijn zin staan. Nu de speakers op mijn verzoek ver van de muur staan (voor een directer geluid), is er weinig invloed van resonanties in de ruimte op het laag en zijn er weinig reflecties voor het hoog.
We gaan serieus aan de slag met een duet van Ray Charles en Natalie Cole. Samen hebben ze last van Fever. Waar ik zo van houd komt los, de geëmancipeerde stem van Cole, die Charles de baas blijft. Iets waar veel systemen te lief worden en steken laten vallen. Het systeem oogt bescheiden en is dat in zekere zin ook, vooral in de grote ruimte waarin het nu staat. Het laag is in eerste instantie aan de bescheiden kant. Ik hoor een heel open midden, met stemmen die ontzettend goed worden weergegeven. De dynamiek lijkt beperkter dan met een hoog rendement haalbaar is. Lijkt, want ik moet nog wennen aan de weergevers en de set. De ruimte is onbekend, evenals de elektronica. Dus geen tijd voor voorbarige conclusies. Opvallend afwezig: enige vorm van overgang tussen woofer en elektrostaat. De scheidingsfrequentie ligt laag genoeg om naadloos te kunnen overgaan van conus naar membraan. Het laag heeft een rustige afstemming. Het volgende stuk is van Deborah Henson-Conant. Haar Talking Hands heeft een uitstekende verstaanbaarheid. Veel kleine geluidjes komen met gemak naar voren. Metaal van bekkens blijft metaal. Het is een spannende weergave met lekkere sprongen van links naar rechts. Thuis luister ik dichter bij mijn luidsprekers, ik denk dat daarmee het dynamische gedrag van de Syncope, zoals ik dat ervaar, deels verklaard is. Het resultaat is heel schoon en niet vervormd. Opnieuw een twijfel: de snelheid van het systeem blijft naar mijn idee achter. Lastig te beoordelen, dat zou je eigenlijk thuis moeten horen met eigen spullen.
Dan Jacintha met haar Boulevard Of Broken Dreams. Daar is het laag. Op schitterende wijze in de hand gehouden. Jacintha’s stem is echt fraai, met heel veel gevoel. Zij eist continu de aandacht. Zoveel, dat het lastig is om naar details te luisteren. Het complete geheel, de mooie eenheid en de kracht in het systeem brengen muziek zonder die op te dringen. Zonder aandacht te vragen door onvolkomenheden. Een harmonica zou wat meer in de lucht mogen hangen, maar staat nu op één lijn met de rest. Ineens meer naar voren, ik ben gewend dat die juist naar achteren staat. De ademhaling van Jacintha maakt echt deel uit van de stem. Slagwerk hangt mooi in de lucht, het is goed mogelijk om “in de opname” te kijken. Dat we te maken hebben met een krachtig, klein systeem blijkt uit de afbeelding van de piano. Die heb ik echt groter gehoord op grote systemen, hier blijkt de invloed van de kleine woofer. Toch rolt het laag voorbeeldig over de vloer, al mist het de diepste regionen. Daarboven is het laag ruim voldoende sterk aanwezig. Het geheel tot nu toe samengevat: harmonieus, puntig, compleet, meeslepend, interessant en aandacht vasthoudend.
