Om een zo objectief mogelijke test te kunnen uitvoeren bereid ik veel voor. In eerste instantie gebruik ik “audiofiel verantwoorde” cd-r’s van Mobile Fidelity Sound Lab (Ultradisc), drie Nashua cd-r’s en vier originele cd’s die met verschillende flitsen behandeld zullen worden. Om te branden kies ik het album Brothers in Arms van de Dire Straits. Niet audiofiel, maar gewone massa productie. Deze brand ik op drie MFSL en op één Nashua cd-r. Tevens gebruik ik de cd-laag van Patricia Barber’s Companion (MFSL hybride sacd) en kopieer deze op enkel op een Nashua cd-r. Hetzelfde gebeurt met de soundtrack van de film Farinelli (uitgebracht op het franse Naïve records) maar gebruik hiervoor zowel een MFSL als een Nashua cd-r. Verder koop ik tweedehands een tweede exemplaar van het album Older van George Michael. Ook deze kopieer ik op MFSL. Voor de puristen onder u, de kopieën zijn gebrand op single speed (1x) om geen dataverlies te riskeren. Uitlezen geschiedde met een Asus loopwerk, branden met een Plextor cd-writer. Ook voeg ik een dvd toe aan de test, te weten Paul de Leeuw’s Symfonica in Rosso 2007.
Mijn eigen set fungeerde als weergever, met als loopwerk een Denon DVD2900 multispeler. De rest van de gebruikte hardware staat zoals gewoonlijk op de laatste pagina van deze recensie.
De drie kopieën op MFSL van de Dire Straits behandel ik met opeenvolgend 30, 60 en 120 flitsen. Dit neemt niet veel tijd in beslag, er zitten tussen de flitsen net geen anderhalve seconde. De cd-r van Nashua met dezelfde data behandel ik dertig keer, het origineel laat ik onbehandeld. Iedere schijf wordt voorzien van een label met het aantal flitsbeurten. Op de hoes, dan.
De cd van George Michael die ik al in mijn bezit had blijft onbehandeld, het tweede exemplaar voorzie ik in eerste instantie van dertig flitsen. De kopieën van Farinelli worden eveneens van dertig flitsen voorzien.
