Alle kandidaten kennen een enorm arsenaal aan kwaliteitsniveaus waarin kan worden opgenomen: De Sony’s kennen er acht (HQ, ESP, SP, LSP, LP, EP, SLP en SEP), de Pioneer is met een twintigtal heel fijne stapjes af te regelen. Op het laagste kwaliteitsniveau daalt de kwaliteit tot rond, of zelfs iets beneden het niveau van VHS-recorders – eigenlijk waardeloos dus, maar toch soms nuttig voor opslag van grote hoeveelheden materiaal waar de beeldkwaliteit niet of nauwelijks telt. In de meest economische modus kunnen de Sony’s acht uur kwijt op één enkellaags DVD.

Geen van de kandidaten levert de kwaliteit van Digitale Betacam, maar een signaal van dat kaliber levert Casema ook niet in mijn woonplaats. Wat een gebruiker maximaal mag verwachten is dat al het signaal dat de kabelleverancier het huis in brengt, voor honderd procent gevangen wordt in de modus met de hoogste kwaliteit, en ‘bijna alles’ in de SP-modus, waarin twee uur op een DVD past.

Sony RDR-HX1010

De prestaties van de kandidaten op die beide niveaus heb ik dan ook beoordeeld voor deze test. In de hoogste kwaliteit (die een DVD volschrijft in één uur) had de Sony RDR-HX1010 net het mooiste beeld, met de meeste details, de minste (last van) ruis, en de levendigste kleuren. Op geringe afstand volgde de RDR-GX220, die vooral net iets minder details leverde, maar altijd nog een zeer goede kwaliteit leverde. Beide kwamen de uitzending zelf bij het afspelen zeer na. De Pioneer DVR-540 Hs eindigde als laatste met een kwaliteit die maar nauwelijks uitkwam boven die van de beide Sony’s in de SP-stand. Mogelijk speelde de 10-bits video A/D-converters de Pioneer parten; beide Sony’s beschikken over 12-bit exemplaren. In ieder geval speelde mee dat de tuner in de Pioneer minder goed de beeldruis buiten weet te houden dan de beide Sony’s. En aan ruis gaat bij gecomprimeerde digitale optekening, zoals op DVD gebeurt, veel kwaliteit op.

Misschien dat de Pioneer met een ideaal signaal wél even goed of zelfs beter had gepresteerd dan de Sony’s – wie zal het zeggen? Dat brengt me op de manier waarop ik voor HiFi.nl deze recorders heb getest: gewoon in de praktijk. Met de apparaten op elkaar gestapeld, en allemaal aangesloten met dezelfde antennekabel op dezelfde Casema-aansluiting. Daaraan hebben ze maar behoorlijk te presteren, want de omstandigheden bij mij zijn, stel ik me maar voor, ongeveer dezelfde als bij de gemiddelde lezer. Allicht zou ik wel ergens een topsignaal vandaan kunnen halen, zelfs analoog, want ik woon vlak bij Lopik. Maar bijna niemand kijkt nog zo, nog los van het feit dat het tijdperk van de analoge TV-uitzendingen binnenkort ten einde is. Kort en goed: HiFi.nl is geen videotijdschrift, en “kenners” zullen zich vast enorm opwinden over mijn methodes en wat ik zeg; maar diegenen die geïnteresseerd zijn in toepasbaarheid onder normale omstandigheden hebben er hopelijk echt iets aan.

Sony RDR-GX220

Het is onder de geschetste omstandigheden dat in SP-modus (twee uur op een DVD) de Sony RDR-GX220 het mooiste beeld gaf, met een neuslengte voorsprong op de RDR-HX1010. Ten opzichte van de beste modus viel met name op dat de detaillering minder werd, en dat het beeld bij bewegingen sneller de neiging had onscherp te worden. Wel moest er een hoogoplossend computerscherm aan te pas komen om deze verschillen betrouwbaar op te sporen: op een traditionele TV is er weliswaar een verschil te zien, maar het is klein. Tenslotte: ook weer in de SP-modus werd de Pioneer duidelijk laatste.

Geluid

Jammer is, dat geen van de recorders een modus kent voor ‘pure’ geluidsopname. Dat zulke varianten op de DVD-recorder niet bestaan heb ik altijd een gemiste kans gevonden, want een standaard DVD’tje mag een 24 bits/96 KHz signaal bevatten. Voor audiofielen zou zo’n apparaat een ideale recorder zijn. (Aan een recorder voor DCD-Audio, dus 192 KHz, durf ik niet eens te denken!)

Over het inblikken van TV-geluid (wederom met als slag om de arm: van de kabel) kan ik kort zijn: dat doen ze allemaal adequaat.