De set-up voor de luistertest bestaat naast de M50 netwerkspeler en de M52 Digital Music Vault uit een voor deze gelegenheid geleende NAD M2-versterker die via AudioQuest CV4-luidsprekerkabel een paartje KEF LS50-luidsprekers op loodzware Atacama stands aanstuurt. Nu horen we je denken: is de LS50 niet een té eenvoudige luidspreker? Wij vinden om een aantal redenen van niet. Ten eerste omdat de ruimte waarin we luisteren relatief klein is. Een hoogwaardige monitor-opstelling is dan vaak een neutralere keuze dan grote vloerstaande luidsprekers. Ten tweede kennen we de KEF LS50 als een luidspreker met een zéér coherente timing, die forse dynamische uithalen moeiteloos verwerkt en die een enorm ruimtelijk beeld combineert met een hoog oplossend vermogen. Bovendien vinden we het gewoon een zeer prettige luidspreker om mee naar muziek te luisteren. Allemaal eigenschappen die we ook van de NAD M2 Direct Digital versterker kennen, dus de invloed van de M50/M52 daarop zou extra goed hoorbaar moeten zijn.
We beginnen met Ólafur Arnalds. Deze IJslandse componist maakt beeldschone instrumentale muziek die je het beste kunt omschrijven als romantische neo-klassiek. De track Þú ert sólin van het album And They Have Escaped The Weight Of Darkness begint met een in galm gedrenkte hoge triller op de vleugel waar na enkele seconden zacht gespeelde akkoorden en een bijna aarzelend gestreken cello bij komen. De vleugel is zeer direct opgenomen zodat er ook veel bijgeluiden te horen zijn, bijvoorbeeld van het mechaniek dat de dempers tussen de aanslagen in tegen de snaren duwt en een zware, omfloerste toon, alsof Arnalds met zijn voet zachtjes de maat tikt op een houten vloer. De vleugel krijgt hier een bijna tastbare aanwezigheid tussen de luidsprekers en er zit ‘gewicht’ in de weergave. Langzaam groeit de begeleiding in omvang, er komen strijkers bij en het volume gaat langzaam wat omhoog...het klinkt echt prachtig. De NAD M50 doet dit een stuk fraaier en realistischer dan de flink gemodificeerde Squeezebox Touch die we normaal gesproken als streamer gebruiken.
De Zucht van Angus...
Een andere track die we de laatste tijd vaak gebruiken is het ontroerende nummer Take You Away, dat broer en zus Angus & Julia Stone zingen op hun album Memories Of An Old Friend. Hier zitten twee zeer markante dingen in die beter hoorbaar worden naarmate de kwaliteit van de weergave toeneemt. Het nummer begint met een getokkelde gitaar met metalen snaren, strijkers erachter, veel details van de vingers die aan de snaren plukken en over de hals van de gitaar bewegen. De wat kinderlijke, hese stem van Julia Stone staat hier vrij kaal onder, met veel lucht gezongen. Na een minuut en negen seconden verandert er iets. Als Julia de regel “When your bed is cold” zingt, klinkt ze opeens totaal anders, alsof vanaf dat punt een andere take van de opname is gebruikt. Het lijkt in eerste instantie of er een effect op haar stem wordt gezet waardoor het hese randje er af gaat en een tweede stem onder de hare verschijnt.
Pas als die tweede stem even later een andere melodie gaat zingen, kun je horen dat het inderdaad om een toevoeging gaat. Ook hiervoor geldt dat de kwaliteit van de weergave bepaalt in hoeverre je dit voorbeeld van ambachtelijk studiowerk kunt onderscheiden, laat staan dat je kunt horen wát er gebeurt. Een ander cruciale gebeurtenis moet op 1 minuut 42 te horen zijn. Daar valt een korte stilte in de muziek waarin Angus héél zachtjes door zijn neus inademt, alsof hij zich schrap zet voor het moment dat de hele band, ongeveer een maat later, invalt. Die ‘Zucht van Angus’ moet duidelijk hoorbaar zijn en niet verdwijnen in de ruisvloer van de set. Ook hier toont de M50 zich heer en meester.
Wat de M50 met HD-muziekfiles doet is helemaal smullen. We kiezen tot besluit van deze luistertest voor de in 24/48 opgenomen track Mercy Street van Peter Gabriel’s album New Blood. Dit album bevat niet alleen bijzondere nieuwe versies van zijn grootste hits in klassieke arrangementen maar is ook nog eens verpletterend mooi opgenomen. De marimba aan het begin van de track staat hoorbaar in een enorme zaal, met een twinkelde synthesizer op de achtergrond. Als de pizzicato gespeelde contrabassen weerklinken wordt de enorme ruimte gevuld met hun warme klank, en de vibrafoon die de opmaat voor Gabriel’s stem vormt is verrukkelijk metalig van klank. De stem van de meester zelf is met de jaren eigenlijk alleen maar mooier geworden, met zo’n uiterst charmant rafeltje eraan. Er is geen twijfel over mogelijk: de M50 geeft hier een ongekend groot geluidsbeeld weer, waarbij de opnameruimte in zijn volledige formaat aan ons wordt ‘getoond’. De integriteit en samenhang van de muziek zijn zo ongelooflijk goed dat we allebei even stil stil zijn als de track is afgelopen...
