Bit transfer
Het menselijk geheugen kan ons aardig parten spelen. Vaak maken we dingen mooier dan zij in werkelijkheid waren. We vergeten gemakkelijk nare gebeurtenissen. Het is dan ook prettig dat ik mijn referentie van destijds nog altijd gebruik en mijn eigen tekst uit HVT ter beschikking heb. Ondanks dat probeer ik mij te beperken tot de verschillen tussen de Apogee kabels en de Van den Hul/Puresonic/Gotham kabels. Slechts in de conclusie kom ik nog terug op wat ik mij herinner en hoe de Apogee te plaatsen valt binnen de groep. De eerste indruk van de Wyde Eye deed ik op met de XLR kabel. De Gotham ging er tussenuit en binnen enkele minuten was ik al overtuigd. Geen Gotham meer, Apogee blijft. De definitie van de muziek is veel en veel beter. Een niet eerder vermoede grauwsluier verdwijnt aan de horizon. Puntig, helder, krachtig en zuiver zijn woorden die passen in deze situatie. Woorden als het neigt meer naar analoog zijn afgezaagd en doen ook niet zoveel ter zake. Het blijft digitaal signaal uit een digitale bron, dus laten we het erop houden dat het genieten van muziek met een sprong voorwaarts gaat. Idem dito als ik later de Van den Hul The First vervang door een tweede Apogee kabel. De eerdere ervaring wordt kwadratisch versterkt nu van transport naar dac alleen nog maar Apogee te vinden is. Wow dit is gewoon klasse. Hmm aan de andere kant is de VdH ook het aanhoren meer dan waard als ik die weer aansluit. Omdat ik nu geen keuze kan maken tussen Apogee en VdH besluit ik de set gewoon laten spelen met Apogee en pas na twee weken ben ik een hele middag gaan vergelijken.
Oef een forse stap terug is het verwijderen die bewuste middag van de Wyde Eye SP/DIF en het wederom aansluiten van The First. Direct mis je de sprankel, de rust in het geluid, het natuurlijke klankbeeld en de definitie van Apogee. Je wint op geen enkel terrein, zelfs niet daar waar ik de VdH voor bleef preferen, ruimte en lucht. Eerder zou ik nu die eigenschappen indelen in de categorie “aangename vervorming”. Het geen voor mijzelf minstens een verrassing is. Het zweverige van de VdH maakt plaats voor zo’n winst in “echtheid” dat je niet eens meer denkt in termen van ruimte. Dat de Apogee een degelijk verschil maakte heb ik mij niet gerealiseerd op het moment dat ik een paar weken terug de kabels wisselde. Toen was het vooral de Gotham die naar de kast werd verwezen. De VdH leek een paar weken terug nog altijd een terechte keuze. Ik grijp terug naar de muziek die ik eind vorig jaar selecteerde voor de kabeltest. Jane Monheit als eerste. Want haar stem gaat zo gemakkelijk uit de bocht op de cd Come Dream With Me. Maar dit keer is er zelfs geen randje te vinden aan haar openingsnummer Over The Rainbow. De ronde bekkens suizen en de trompet klinkt als een loftrompet. Uit mijn herinnering diep ik de ervaring op met een CEC loopwerk en dac. Daar zit een speciale kabel tussen die de data separaat van het kloksignaal transporteert. De Wyde Eye doet me er sterk aan denken. Detail, de CEC kabel in de CEC combinatie was destijds mijn grote winnaar in de test. Het gescheiden vervoeren van data- en kloksignaal bleek een hoorbaar resultaat te hebben dat uitsteeg boven het niveau van elke SP/DIF kabel.
Laten we Eva Cassidy eens in de cd lade stoppen om VdH af te zetten tegen Wyde Eye. Daar ben je snel mee klaar. De Apogee presteert hier vooral in het laag veel beter. Met de nodige overdrijving zou je de gitaar van Eva met VdH kunnen beschrijven als een vormeloze massa. De Apogee is vele malen transparanter en brengt de gitaar terug naar een echt instrument. Nieuw in mijn collectie is Lisa Ekdahl. Een Zweedse jazz zangeres die ik voor het eerst hoorde tijdens mijn vakantie dit jaar. Als achtergrond muziek in een restaurant. Haar wat oudere cd Now Or Never laat aantekeningen zien waarbij de Apogee is beschreven als puntiger, beter gedefinieerd, spannender, levenslustiger, betere bas, stem staat losser, zuiverder en transparanter hoog. Waarom zou ik nog doorgaan met andere cd’s te beschrijven. Het staat er eigenlijk al wat voor kabel de Wyde Eye is. In mijn enthousiasme moet ik u nog kond doen van Deborah Henson-Conant. Het nummer And Then He Kissed Me blijft een favoriet voor mij als het gaat om kleine percussie geluidjes, speelsheid, effecten en dynamiek. Met de Wyde Eye neemt dat gevoel op alle fronten toe. De bas lijkt dieper te gaan en de sub gromt. De Fransman waar Deborah kennelijk de nacht mee heeft doorgebracht is beter verstaanbaar. In de achtergrond vaak verborgen geluid van het speeksel in de monden en lichte percussie maakt onderdeel uit van de totaalbeleving. De open weergave spreekt voor zich en hoe vaak ik deze track ook al eerder hoorde, weer blijkt er meer op te staan.
Dead Can Dance luister ik zelden helemaal uit. De muziek is aangenaam, maar vraagt concentratie en je moet zeker niet tijdens de muziek willen praten. Dat is misschien ook om die reden dat ik de eerste track doorspoel tot 2 minuten en dan pas luister. Direct worden de verschillen duidelijk. De trom is dieper aangezet. Hoera mijn sub heeft meer werk. Soms vraag ik mij wel eens af of dat ding, dat zo zacht staat, überhaupt wel een functie heeft. Dat een kabeltje mij overtuigd van het nut van een sub is opmerkelijk nietwaar. Ook Dead Can Dance maakt muziek waar kleine instrumenten en effecten een belangrijke rolspelen. Zo lijken ritselende geluiden daadwerkelijk op je af te komen met deze digitale kabelset. Als luisteraar voel ik mij uitgedaagd om de geluiden beet te grijpen. Het muziektoneelstuk dat hier is opgevoerd heb ik niet eerder zo ervaren. De stem zweeft boven de muziek door de ruimte en ik ben echt in staat te zoeken naar de oorsprong van geluiden schuin rechts naast mij. Daar staat geen luidspreker en toch ritselt en sist het daar. Tot slot mijn lieveling cd. Rachelle Ferrell ramt elke emotie in haar stem door de kamer met First Instrument. Weer is haar stem pakkender dan waar ik normaal naar luister. Piano is feller, dynamischer, echter. De bas gromt wederom diep en laag. Percussie is eveneens rijker aan dynamiek en verfijnder. Ik kan genieten van suizende bekkens (vandaar mijn voorkeur voor JMLab) en word op mijn wenken bediend. Dit is een lust voor het oor. Wyde Eye? Nee ogen dicht en luisteren.
