Op technische wijze luisteren is in principe wel mogelijk - voor wie op die wijze wil luisteren - maar zelf lukt het mij slechts incidenteel en dan nog kortdurend. De kleine geluidjes aan het begin klinken duidelijker dan anders het geval is en de keelklanken worden opgenomen in de strakke beat, het aanzwellende geluid en de uitstervende echo’s. Met de volumeregelaar onder handbereik voel ik me bij deze set als de mastering engineer. De hoogste tijd voor een live opname. John Mayer speelt en zingt ‘Gravity’, afkomstig van de CD ‘Where The Light Is’.
Mijn eigen luisterruimte creëert in combinatie met vrijwel alle luidsprekers die daar langs komen een groot stereobeeld. Bij deze opname lijkt dat zelfs in nog sterkere mate te gebeuren. Ook in deze Bredase situatie weten set en ruimte een dergelijk huzarenstukje uit te halen. Net als thuis kan ik me tussen de muzikanten over het podium bewegen. Qua realisme scoort deze set zelfs hoger. Iets wat voornamelijk samenhangt met aspecten als drive, autoriteit, rust en ritme. De strakke gitaar, het starten en stoppen van het trommelvel dat prachtig uitgelicht wordt; in één woord heerlijk.
Ter afwisseling reik ik Jamy een overzicht CD aan van Natalie Merchant. Met haar vertolking van ‘Motherland’ weet zij mij immer tot in het diepst van mijn ziel te raken. Afgaand op de hoogte van het kippevel op mijn armen gaat dat ditmaal zelfs nog dieper dan anders. Natalie staat haar podiumplek af aan de Portugese Fado zangeres Cristina Branco die van haar album ‘Sensus’ haar interpretatie van ‘Soneto de Separação’ ten gehore brengt. De in haar stem doorklinkende melancholie wordt prachtig ondersteund door de klanken van de akoestische snaarinstrumenten waarbij deze set er geen twijfel over laat bestaan dat een Portugese gitaar anders klinkt dan een Spaanse.
Verder ga ik en wel met één van de oprichters van de legendarische band Weather Report. Uiteraard heb ik het dan over de Oostenrijkse toetsenist Joe Zawinul die samen met het Joe Zawinul Syndicate en de WDR Big Band Köln op zijn live album ‘Brown Street’ een zinderend optreden verzorgt in zijn club ‘Birdland’ in Wenen. De CD opent met het titelnummer en meteen zit ik in die jazzclub met die fameuze naam. De reden dat ik deze dubbel CD uitgekozen heb is dat het eerste nummer op een mindere set al snel volledig dicht loopt. Het verwordt dan tot een onsamenhangende brei van chaotische klanken die maakt dat ik de 10 minuten en 58 seconden niet uit kan zitten. U raadt het al. Ditmaal lukt me dat moeiteloos. Sterker nog; ik ben nog niet eerder in staat geweest om de diverse opzwepende muzieklijnen zo goed te volgen. Ook de door Joe’s vocoder vervormde woorden zijn beter verstaanbaar dan ooit tevoren. Op dit moment aangekomen wil ik één van mijn favoriete klassieke werken horen. Het liefst zou ik Jean Sibelius’ opus 109 in zijn geheel beluisteren maar dat zou ruim veertig minuten in beslag nemen. In plaats daarvan draai ik alleen de ruim 5 minuten durende prelude.
Eigenlijk kan dit werk alleen op een systeem als dit op realistische wijze worden weergegeven. Zelden klonk de magistrale muziek bij Shakespeare’s ‘The Tempest’ dreigender. We laten ons overdonderen door het geweld van de storm; de gierende wind en de kolkende zee. De elementen zijn bijna tastbaar in de ruimte aanwezig. Hoewel hij niet echt een liefhebber van klassieke muziek is schrijft Jamy toch aan het eind het nummer op (RR-115) van deze Reference Recordings opname met het Kansas City Symphony onder leiding van Michael Stern. Ik begrijp het; dit is een uitstekende schijf om in de toekomst te gebruiken bij demo’s met deze set.
