De DC1 kabel zorgde voor een duidelijke toename van ruimtelijke schaal en tonale rijkdom. Nog belangrijker was de stemweergave die met Naim`s eigen interlink zowel natuurlijker klonk, als vrij was van uitschieters of piekerigheid. Ondanks de substantiele databuffers van het DT loopwerk en de Naim DAC wist de juiste kabel-match zich duidelijk kenbaar te maken. De Naim coaxkabel was in de uiteindelijke set-up simpelweg onmisbaar en in andere (semi-) Naim configuraties zal de DC1 ten minste een geijkte first choice zijn, mede gezien de alleszins redelijke prijs.
De Richard Thompson CD Mock Tudor werd ingeslikt door het loopwerk, waarna de track Dry My Tears And Move On werd beluisterd. Deze track zet heel direct in met Richard Thompson die met de woorden "If you don`t..." begint. Ondanks de overbekendheid van deze CD bij ondergetekende werd toch bij het woord "if" even opgekeken, voor een onvermoedde bezoeker. Het droge, solide karakter van deze track kwam prachtig uit de verf, alsmede de elasticiteit van bassist Danny Thompson`s kenmerkend ongeremde plukspel (Danny kan worden gezien als de Mingus van de folk/rock-scene). Dankzij een goede mix van vrijheid, stabiliteit en ritmische drive nam de weergave met de Naim DAC als digitale omzetter een mastertape-achtige kwaliteit aan. Daarmee wordt overigens bedoeld, dat het geheel met een hoge mate van levensechtheid werd gepresenteerd, zonder merkbare dynamische limitering. De hoogste resolutie is te vinden in het midden, met een prettige fijnzinnigheid in het hoog en bewonderenswaardige ritmische voortstuwing in het laag.
(Foto: Ed Verkerk)
De Naim DAC distantieert zich van het archetype `hifi` weergave waardoor instrumenten niet als geetst of omlijnd worden afgebeeld maar vrij opgezet, met merkbare substantie. Een opgewaardeerde Samsung DVD speler met S/P-DIF uitgang werd ingezet als bron voor het beluisteren van enkele Classic Records DAD (DVD Audio; 24 bit / 96 kiloHertz) schijven, waaronder het prachtige `All In One Day` van Lorna Hunt. De eerlijke, luchtige Jazzclub atmosfeer van deze superschijf was direct in vol ornaat aanwezig, met een dusdanig brommende bas en dreunende frame-drum (titeltrack) dat er breed grijnzend werd geluisterd. Lorna Hunt`s stem klonk ontspannen en open (bij sommige digitale bronnen kan dat een hard, nerveus randje krijgen), zelfs bescheiden terwijl het breekbare mandolinespel tonaal rijk en loepzuiver overkwam. De frame-drum werd zeer groot, plastisch en vrij ver in de diepte afgebeeld. Naim en diepteperspectief?! Jazeker, net als de NAT05 tuner bewees de Naim DAC dat het nieuwe Naimisme niet alleen tot meer luistercomfort maar ook tot een uitstekende ruimtelijke afbeelding kan leiden.
(Foto: Ed Verkerk)
De importeur had een `Naim` USB-aansteker meegebracht waarop allerlei high-rez bestanden van Naim Music en andere labels stonden. Schrijver dezes was met name gecharmeerd van de USB weergave die werd verkregen met de Holly Cole track Invitation To The Blues. Ook bij dit bestand ging de HD-led branden want het betrof alweer een 24 bit, 96 kHz resolutie. De uitdagende, zelfverzekerde en licht ironische voordracht van miss Cole werd goed belicht terwijl de trommelstompen als solide luchterupties -met duidelijk toon- werden neergezet. Het gekreun van de staande bas ijle lekker lang na, met goed merkbaar geklapper van de dikke snaren tegen de hals. Ook met muziek, gevangen in USB-sticks zorgde de Naim DAC voor een uiterst smakelijk luisterfestijn.
