Het centraal opslaan van muziek op harde schijven lijkt zo`n vlucht te nemen, dat ik mij langzaam als Charlie Chaplin in `Modern Times` begon te voelen. Overal om mij heen werd ik geconfronteerd met vrienden die langzaam maar zeker hun cd- of dvd-collectie aan het overzetten sloegen naar een centrale opslagplaats. Terwijl ondergetekende zich stellig bleef verzetten en waarde hechtte aan de doosjes vol met de mooiste muziek. Een collectie opgebouwd in ongeveer twintig jaar.
Dat verzet was ingegeven door angst voor verlies van kwaliteit en in de tweede plaats vanwege het feit dat ik in een vierkamer appartement met twee aanwezige cd-spelers weinig trek had om geld uit te geven voor een opslagmedium. In het besef dat een audiorecensent, die waarde hecht aan zijn vak, moet bijblijven was dat laatste argument het minst steekhoudend.
Dus kwam er eerst een iPod met 150 gigabyte aan muziek in een Wadia dock. Dat ding bood weliswaar een stuk minder kwaliteit dan een dedicated cd-speler met eventueel een losse dac, maar bleek wel goede diensten te bewijzen als bron van achtergrondmuziek. Shuffelend door 3500 tracks hoorde ik ineens weer artiesten die ik allang vergeten was. Rippen kwam al dichterbij. Toen een importeur stellig beweerde dat zijn oplossing beter zou presteren in audiokwaliteit dan mijn cd-speler, daagde ik hem uit dat maar eens bij mij thuis te komen bewijzen. Na afl oop van de demo kon ik hem niet anders dan gelijk geven en na het onderuithalen van mijn eerste en belangrijkste argument ben ik toch aan de slag gegaan.
