De verzamelwoede van Dandy Dave

David Andriese (1971), alias Dandy Dave, is ‘geflipt’ platenverzamelaar, sixties-dj en apparatuurfreak. Later dit jaar verschijnt bij Excelsior Recordings een door hem samengestelde dubbelelpee met de allerbeste Nederbeat. Kennismaking met een fenomeen, in onvervalst Rotterdams.

Wie zich vorig jaar op De Dag van het Vinyl afvroeg wie dat kek geklede jochie was dat plaatjes mocht draaien voor de camera van het Jeugdjournaal? Dat was dus zijn zoontje, vertelt David Andriese trots. Negen jaar en platengek, typisch gevalletje zo vader, zo zoon.

‘Bon vivant extraordinaire’ Dandy Dave is muzikant en toevallig ook nog ‘s partner van ‘het lekkerste wijf ter wereld’. Daarnaast heeft hij een ‘mensonterende’ behoefte aan het verzamelen van vijfenveertigtoerenplaatjes.

Zijn eerste singletje Waar moet dat heen? van Barend Servet kocht hij rond 1975. Maar daarmee liep het slecht af. “Bij ons in Heerjansdam had je geen platenzaak, dus reden we naar de dichtstbijzijnde zaak, de Discograaf in Barendrecht. Toen we terugreden ging ik op de achterbank op het plaatje zitten, dat in tweeën brak. Eén groot tranendal natuurlijk, maar waarschijnlijk heeft dat trauma wel aan de wieg gestaan van mijn maniakale manier van platen verzamelen.”

Nederbeat
Dandy Dave wordt in binnen- en buitenland gerekend tot een van Neêrlands meest vooraanstaande verzamelaars van (zeldzame) singles. De Nederbeat is zijn absolute specialiteit, met The Outsiders als ‘allerfavorietste’ band. Maar ook andere sixties zoals Elvis, garage, soul, instrumentals en exotica mogen op zijn belangstelling rekenen. Zo’n 12 tot 13 duizend singles heeft hij. Allemaal zeer selectief aangekocht. “De weinige rotzooi die er tussen zat, heb ik ritueel uit het raam gegooid.”

Elvis
Eind jaren zeventig begon zijn verzamelpassie. “Ik had de film Love me Tender van Elvis op tv gezien en vond die zo grandioos dat ik alle Elvis-singletjes van mijn moeder, zo’n 80, uit de kast heb getrokken. Ben toen een heel fanatieke Elvis-verzamelaar geworden.”

Waarom vijfenveertigtoerenplaatjes? “Ik ben van de liedjes, en qua geluidsweergave is de single het meest dynamische medium. In de jaren zestig werden ze geweldig gesneden op dik vinyl. En dan heb ik ze het liefst in originele mono-persing met mooi fotohoesje. Als je een mono-single op goede apparatuur hoort, dan komt er zó’n oerknal uit je speakers, abnormaal gaaf. Singles zijn ook wat praktischer; als je alle goeie nummers op elpee mee moet slepen, heb je een palletwagen nodig.”

Platenzakencultuur
Vroeger kocht Andriese veel op rommelmarkten. Soms ging hij vanuit het stappen rechtstreeks door naar de markt, om er als eerste te zijn. “Kon je soms letterlijk voor een duppie platen vinden met een verzamelwaarde van 200 gulden.” Maar die tijd is voorbij, ‘al zijn de wonderen de wereld nog niet uit’. In platenzaken komt hij nog slechts voor nieuw vinyl, al willen ze bij de Plaatboef ‘nog wel eens een lading interessante oude meuk binnenkrijgen’. Ook loopt hij nog geregeld binnen bij `Hans Tweedehands` achter het station. “In Londen of Amerika heb je nog echt een platenzakencultuur, waar je je hart kunt ophalen als vinylfreak. Hier is die helaas verdwenen.”

Romantiek
‘Hi-ha-happenings’ voor hem zijn tegenwoordig de jaarlijkse platenbeurzen in Utrecht of Vlaardingen. “Kom ik met tassen vol singles thuis.” Maar het gros scoort hij tegenwoordig via internet. “Natuurlijk, de jus, de romantiek is er helemaal vanaf als je voor vijf, zes tientjes een single in Amerika bestelt, en een of andere koekenbakker die je nooit hebt gezien die in een doosje stopt, en de postbode hem aflevert.”

Kostbare hobby

Kostbare hobby
Zijn duurste singletje kostte 350 euro: Girl van Johnny Kendall & The Heralds. “Had ik wél twintig jaar naar gezocht.” Zijn kostbare hobby financiert Dandy Dave met zijn baan als evenementenorganisator met zijn eigen bedrijfje Soulmetropool. Daarnaast treedt hij nog sporadisch op als muzikant. Andriese was zanger/gitarist van de Nederbietels, The Perverts en de Amerikaanse garagegroep Lyres en de bassist van de roemruchte The Apemen. Die laatste instrumentale (surf)band kreeg onlangs een lucratief aanbod voor een reünietour in Amerika en voor een nieuwe plaat. “We denken daar nog over.”

Picobello sound
Behalve met maniakaal muziek verzamelen is Dandy Dave veel bezig met apparatuur en geluid. “Ik ben iemand die heel kritisch en scherp luistert. Wat ik in huis heb, staat er niet voor niets. Ik had als peuter al een bordeauxrode koffergrammofoon van Philips. Ik ben nu erg gehecht aan mijn Kontakt KT7-buizenversterker, dat was de eerste stereoversterker. Twee mono-buizenversterkers zijn parallel aan elkaar gesoldeerd, prachtig ding. Helemaal idolaat ben ik van mijn platenspeler, een Dual 1019, de eerste volautomatische. Een ingenieus apparaat, met zware motor en toch weinig rumble. Ik heb daarvan drie modellen startklaar staan, want die zijn vijftig jaar oud en toch af en toe aan revisie toe. Qua Philips-koffergrammofoon gaat mijn voorkeur uit naar de AG 4856. Die heeft een picobello sound van heb ik jou daar.”

Aluminium bierviltje
Dan staan er nog wat pick-upjes her en der door het hele huis; in de werkkamer, de keuken en de kinderkamers natuurlijk. “Een cd-speler hebben we allang niet meer. Tien jaar geleden is de laatste kapot gegaan. Ik mis hem totaal niet, al heb ik nog een paar duizend cd’s liggen, gekregen voor mijn werk. Vinyl klinkt tienduizend keer beter en warmer. Ze hebben ons destijds voor de gek gehouden met het sprookje van de cd, dat digitaal veel beter zou klinken. Klinkklare nonsens! Was gewoon een truc van de industrie, want die hele teringzooi is veel goedkoper om te maken. Bovendien heb je met de plaat ook iets in je hand, het is een kunstwerk, de cd heeft als object totaal geen zeggingskracht, pfff, het is een aluminium bierviltje, meer niet.”