Vloeiend in het midden
Voor de luistertest koppelde ik de Opticon 5’s eerst aan een Marantz PM11S2, maar schakelde ik daarna over naar de sterk ondergewaardeerde Harman-Kardon HK990 (zonder de kamercorrectie, want die is eigenlijk ontworpen voor een 2.2-systeem), met een Marantz NA8005 analoog aangesloten en voornamelijk FLAC-streaming via Qobuz als bron.
Lekker bombastisch is Maurice Jarre’s ‘Lawrence of Arabia’, uitgevoerd door het filharmonisch orkest van Praag en recent heruitgebracht in een nieuwe (en voor het eerst: volledige) registratie. Het vier minuten durende thema dat de aftiteling begeleidt van deze filmklassieker met Alec Guinness verweeft muzikaal prachtig de tegenstrijdigheid inherent aan de Britse antiheld Lawrence, door te schakelen van stijve, militaire marsmuziek naar vloeiende, romantisch klinkende strijkers die de liefde voor de woestijn symboliseren.
In die paar minuten ontdek je meteen de sterke punten van de Opticon 5, grotendeels op het conto van die hybride-tweeter te schrijven. Dat deze speaker heel breed de kamer bespeelt, merkte ik al op, maar ook het ruimtelijke gevoel en plaatsing is immens voor een speaker van dit formaat.
Bij ‘Autobahn’, de 22-minuten durende klassieker van Kraftwerk die in 2009 geremasterd werd, is de precisie weergave van de Opticon 5 een enorme troef. Dit bezwerende nummer zit vol met spielerei, met geluiden die van één kant van de soundstage naar de andere bewegen, en die klanken kan je echt met de ogen dicht door de kamer volgen. Ook de gitaarrif en panfluit in het begin van het nummer klinken prachtig.
Ja, met de Opticon 5 op ongeveer 45 cm van de muur verwijderd is het laag in dit nummer (zoals de lage extensie van de synthesizer) niet heel diep of overtuigend. Maar dat is een moeilijke in dit formaat van speaker. Het is ook zo dat de Opticon eerder een lichtjes mager laag laat horen dan een ‘tekort aan’, waardoor je in de juiste kamer en met een andere plaatsing mogelijk heel tevreden zal zijn. Plus, het zit ritmisch heel strak, en dat is misschien wel belangrijker dan wat booming bassen voor effect.
Bij ‘Tour de France: étape 1’ van de Duitse elektronicapioniers blijkt dat ook: de Opticon 5 is allesbehalve wollig, waardoor de snelle beat van dit nummer perfect gebracht wordt, zonder wolligheid of een stroperig gevoel.
‘Amsterdam’ van Brad Mehldau is ook een goed nummer om de sterke kanten van de Opticon 5 te etaleren. Wederom mocht er net iets meer body present zijn in de pianogetokkel, maar in het mid-hoog zit je dicht bij nirwana, zeker als je rekening houdt met het prijspunt. Een tikkeltje agressiviteit durft zijn kop op te steken als hogere octaven worden opgezocht – maar dat kan je bij een live-concert ook meemaken.
Bij ‘Los Angeles II’ word je daarom wel echt attent gemaakt op de fijnzinnige getik op de cymbalen en hihat, een element dat op een doffere speaker minder opvalt maar bij een jazztrack zoals deze essentieel is, best mag opvallen. Tori Amos’ stem op ‘Winter’, samen met haar pianospel, wordt door de Opticon 5 vooraan op het podium geplaatst. Je kunt je ogen sluiten en je volledig op de vocals richten, wat ook de a capella ‘Me and a Gun’ doet blinken. Zelf vind ik het wel fijner als je bij ‘Winter’ echt de orkestrale onderbouw ‘voelt’.
Conclusie
De Opticon 5 is een speaker die straf uit de hoek komt, als je rekening houdt met het feit dat dit de instap-vloerstaander is in de Opticon-familie en dat hij eigenlijk best betaalbaar is. De muzikaliteit, de mooie prestaties in het midden en de brede uitstraling zijn sterke punten die deze luidspreker zeker het beluisteren waard zijn.
Wel goed de combinatie met de rest van de keten uitpluizen, want een iets zachtere aanpak aan de kant van de versterker zal tot een geslaagder totaalplaatje leiden.
De eigenschappen van de Opticon 5 maken deze speaker eveneens een interessante optie voor een thuiscinema die ook muzikaal goed uit de hoek moet komen, en waarbij een subwoofer voor een streepje aanvulling zorgt.
