Het Engelse bedrijf Goldring werd in 1906 opgericht en heeft zich in de afgelopen 101 jaar vooral bezig gehouden met het handmatig vervaardigen van aftast-elementen (maar vroeger ook platenspelers en toonarmen, in samenwerking met het Zwitserse merk Lenco). alhoewel dit een echt klassiek `craftmanship` merk is, maakt men bij Goldring graag gebruik van moderne materiaaltechnologie.
Zo zijn de behuizingen van de jongste Goldring ontwerpen vervaardigd uit een kunststof composiet genaamd `Pocan` waarin microscopisch kleine glasbolletjes zijn verwerkt, zodat een licht, stijf en anti-resonant materiaal ontstaat. De Elite is het huidige topmodel van Goldring en is een puristisch Low Output Moving Coil type (voorzien van een Pocan behuizing natuurlijk). De uitgangsspanning is dankzij een krachtige Neodymium magneet nog aan de pittige kant, namelijk 0,5 miliVolt. Dat betekent dat veel MC-Phonotrappen met een lagere versterkingsfactor (Gain) ruisarm kunnen werken met de Elite. De naaldtip is een hoogwaardig `line contact` type van Fritz Gyger, genaamd FG 1 en de zilveren spoelen zijn symmetrisch gewonden voor een optimale elektrische demping.
Bijzonder detail: elk Goldring element wordt in Bury St. Edmunds, Suffolk met de hand gebouwd met behulp van zeer hoogwaardige meetapparatuur, schaduwprojectoren en zelf ontwikkelde fabrikagemethodes. Het frequentiebereik van de Elite loopt van 20 Hertz tot 30 kiloHertz en de statische compliantie ligt op 18 cu. De eigen impedantie is 8 Ohm en Goldring adviseert een afsluitimpedantie van 100 Ohm. De Elite is door zijn Pocan behuizing vederlicht en legt dus maar 5,7 gram in de schaal. Het naalddrukbereik loopt van 1,5 tot 2 gram en de fabrikant adviseert een nominale naalddruk van zo`n 1,7 gram.
De Elite was verpakt in een donkergrijze doos met daarin een `juwelen doosje` (type: verlovingsring). Het bijgeleverde instructievel geeft aanwijzngen in het Engels, Frans, Duits en Italiaans. Een schuimblok houdt het element op zijn plaats en heeft daarnaast een uitsparing voor een gereedschapsetje, bestaande uit vier imbusboutjes (twee verschillende lengtes), twee moertjes, een imbussleutel en zelfs een mini steeksleutel! Een Brüel & Kjaer print-out van de frequentierespons laat een recht verloop tussen 50 Hertz en 8 kiloHertz zien, met een lichte afval onder de 40 Hertz. Boven de 9 kiloHertz was een kleine maar gelijkmatige stijging (tot 0,7 dB bij 15 kiloHertz) zichtbaar, waarna de frequentierespons terugliep richting `0 dB` en bij 20 kiloHertz op + 0,9 dB uitkwam.
Overigens moet er bij het uitlezen van een frequentierespons vooral worden gelet op korte (en dus abrupte) sprongen in de vorm van pieken of dalen. Die moeten liefst zo min mogelijk of helemaal niet aanwezig zijn en met name het bereik tussen het hogere laag en het lage hoog zou bij de betere aftasters rustig moeten verlopen (zoals bij dit element het geval was). Een dergelijke respons uit zich in een meer neutraal gedrag bij het aftasten van verschillende soorten muziek.
