De grote vraag die tijdens de luistersessies moet worden beantwoord is of de verfijnde technologie van de Consolette ook resulteert in een zeer goede muziekweergave. Om niets aan het toeval over te laten besluit ik een bedrade ethernetverbinding te gebruiken en uitsluitend in flac gecodeerde muziek af te spelen.
Het eerste dat opvalt is dat de Consolette duidelijk beter gaat klinken als hij een uurtje aan heeft gestaan. Dat verschil is zo groot dat ik adviseer om de stand-by functie te gebruiken en hem niet helemaal uit te zetten. Koud klinkt hij een beetje wollig en het geluid plakt nogal aan de kast. Er is geen ruimtelijkheid van betekenis en het laag is rommelig.
Maar als hij eenmaal op temperatuur is hoor je duidelijk de hand van Ken Ishiwata, die zich met de klankmatige afstemming heeft beziggehouden. Hij heeft me ooit verteld dat hij timing en ruimtelijke plaatsing belangrijker vindt dan resolutie en dat hoor je. Door de gebruikte BMR-units weet de Consolette een verbluffende ruimtelijkheid neer te zetten die weliswaar anders is dan bij twee wat verder uit elkaar geplaatste luidsprekers, maar die niettemin zeer geloofwaardig is. Het is echt een vreemde gewaarwording om geluiden te horen die minstens een meter naast de compacte behuizing worden geprojecteerd.
De stem van Laura Nyro op het album Eli And The Thirteenth Confession wordt met voldoende body en redelijk op hoogte neergezet. Het mag dan een opname uit 1968 zijn, de weelderige arrangementen worden kleurrijk en gedefinieerd weergegeven. De dynamiek is prima, de vier eindversterkers die de Consolette aan boord heeft (twee keer 50 watt voor de woofers en twee keer 25 watt voor de BMR-units) leveren voldoende snelheid en kracht om de muziek op een geloofwaardig geluidsniveau af te spelen.
Nog lekkerder wordt het als ik A Long Way To Fall, het nieuwe album van Ulrich Schnauss in zijn geheel draai. De warm klinkende elektronische muziek is erg goed opgenomen en de Consolette blijkt tot een indrukwekkende laagweergave in staat te zijn. Een heel klein beetje kastkleuring kan daarbij niet vermeden worden, maar het geheel klinkt toch zeer neutraal en geloofwaardig.
Populaire muziek is dus zoals verwacht geen enkel probleem. De Consolette heeft geen duidelijke voorkeur voor enig genre, alles klinkt goed en verfijnd. Maar ik associeer een premium merk als Marantz om de een of andere reden toch altijd wat meer met klassieke muziek en jazz. En ook daar staat de Consolette zijn mannetje. De prachtig geregistreerde uitvoering van het Requiem van Jean Gilles door La Chapelle Royale onder Philippe Herreweghe geeft een zeer geloofwaardige ruimtelijkheid en een uitstekende verstaanbaarheid van de stemmen. De kerk waarin de opname plaatsvond is goed in de weergave te herkennen en de dramatiek die altijd in een requiem zit komt goed uit de verf.
Ook de heerlijk swingende gitaarjazz van Barney Kessel op het album Let’s Cook! is een genot om naar te luisteren. Niet alleen de gitaar van Kessel , maar ook de vibrafoon van Victor Feldman en de piano van Jimmy Rowles worden met de juiste kleur en textuur weergegeven. De bas van Leroy Vinnegar wandels lichtvoetig swingend onder het ritme door en als in Tiger Rag de verrukkelijke Alt van Ben Webster in een solo uitbreekt kan ik de verleiding niet weerstaan en soleer ik mee op de luchtsaxofoon. En dat, zo weten mijn vaste lezers, zegt heel wat...
