Vertalen (2)
Ik waag een uitstapje naar DVD. Ik bezit geen thuistheater opstelling en draai DVD gewoon over twee kanalen. Ook met mijn eigen speakers. Om muziek en effecten in één keer te pakken speel ik het opera fragment van ‘The fifth element’. De muziek is erg mooi, de dialogen blijven achter, uiteraard mede door een gebrek aan een center speaker. Het valt wel meer op dan ik eerder gewend ben. Eerst heb ik het idee dat echte klappen missen en dat het allemaal wat vlak wordt weergegeven. Om vervolgens op een heel ander been gezet te worden als er met machine geweren wordt geschoten. Dan is er wel opwinding. Fraai is dat de muziek boven het geweld blijft uitsteken en haar eigen leven door kan leiden. Met gemengde gevoelens laat ik de film over mij heen komen. Soms denk ik “dit zijn geen home cinema kasten” om vervolgens te bedenken dat ze heel goed hun werk doen. Beluisteren in 5.1 is een must om een echt oordeel te kunnen vormen, iets waarvoor ik de middelen niet in huis heb (of vooralsnog wil). Laat ik het zo stellen, ik kijk en luister met groot plezier naar de Octave met de film, maar mis de grote klappers waar mijn buren juist zo bang voor zijn. Meer sensatie mag. Een zelfde ervaring heb ik met een andere DVD, ‘The best of the Corrs’. Ook hier is de eerste gedachte dat het wat te liefelijk gaat. Het beeld doet anders vermoeden dan het gehoor waarneemt. Tot ik mij realiseer dat de Octave niet aan effectbejag doet. Gewoon eerlijk probeert te zijn. Effectbejag kan immers ook heel negatief uitvallen en wie weet is het daarom achterwege gelaten door Morel. Mag ik het omschrijven als “ik luister relaxed op de bank, niet op het puntje van mijn stoel”.
Ik ga besluiten met een oud muziek medium, vinyl. Uit vroeger jaren heb ik Peter Nero overgehouden op een direct-to-disc opname van Crystal Clear Records. Peter speelt solo piano op het mooie “Send in the clowns”. De vleugel komt overtuigend over met veel gewicht. De druk in het laag is er terwijl de andere hand licht over de toetsen wandelt. Vervolgens krijg je een tweede klassieker, “Laughter in the rain”. Wat mij steeds licht heeft gestoord komt onder een vergrootglas, het enigszins afgevlakte karakter van de Octave. Ik wil wel eens een uitschieter horen. Waar is de spirit? Alsof er te veel demping in de kast is gebruikt. Het leven is er uit gehaald ter bevordering van precisie. Erg Engels en terug in de tijd naar Rogers, Kef en Spendor tijden van weleer. Is het mijn leeftijd die parten speelt? De wens tegen de verdrukking in jong te willen blijven dat ik streef naar meer expressie? Meer wilde momenten waarin de passie uit de conus loopt? Kan een Octwin dat wel bieden, ik heb zo mijn vermoedens van wel, maar uiteraard tegen een fors hogere prijs. Vivaldi mag het klassieke deel voor zijn rekening nemen. Op Erato verscheen in 1973 een opname van I Solisti Veneti die concerten bevat van Viole d’Amour en luit. Hier bloeit de Octave weer op. Vol detail klinkt dit fameuze ensemble en de weergave is rijk aan harmonie. Violen klinken met verve en de violisten zetten hun beste beentje voor. De sfeer van de muziek is overduidelijk Italiaans met de lichtheid die Vivaldi eigen kan zijn, tegenover de donkerte van onweer. Uitersten treffen elkaar in zijn muziek, het beste ooit weergegeven in de “Vier jaargetijden”. Doordat de Octave dit mooie laag bezit zijn bas en cello perfect uitgebeeld. Viool en andere instrumenten doen een gooi naar het kampioenschap ‘natuurlijke uitbeelding’. Wordt het volume wat teruggenomen, dan zakt het beeld langzaam in elkaar. Power blijft gewenst om met plezier te kunnen genieten van de Italiaanse musici. Gesteld kan worden dat de Octave op diverse punten excellent gedrag vertoont en op andere punten zeker de norm haalt die je mag verwachten voor deze prijs. Dus een totaal score heeft boven niveau. Betrek in die wonderlijke prestatie ook nog eens dat het uit een 13 cm woofertje komt en je vraagt je af wat Morel weet dat anderen niet weten.
