Het was inmiddels al wat later geworden en het moment van luisteren was aangebroken. Tijdens het gesprek stond er al zachtjes muziek te spelen, waarbij me was opgevallen dat er zelfs op zeer laag volume een enorm ruimtelijk en tonaal correct beeld stond. Dat is altijd érg veelbelovend dus ik brandde inmiddels van nieuwsgierigheid. Jan had een selectie gemaakt van tracks die muzikaal veel te bieden hebben én die erg lekker klinken. We begonnen met Morph The Cat van Donald Fagen. Wat me in positieve zin verraste was dat hij op een buitengewoon fatsoenlijk niveau draait. Maar al te vaak wordt de volumeknop bij dit soort gelegenheden veel te ver naar rechts gedraaid, deels om indruk te maken, en deels om tekortkomingen in de set te verbloemen. Hier dus niet. Het baslijntje in het nummer was zeer goed te volgen en was perfect in balans met de rest van de muziek. Helemaal niet spectaculair en overdreven, wat met de in totaal acht 15-inch woofers in de baskolommen van de Von Schweickert luidsprekers natuurlijk best had gekund. Maar niets daarvan; wat ik in deze afstemming hoorde was tevredenheid en zelfvertrouwen. Klankkleuren waren heel natuurlijk. De blazers in deze track werden ongelooflijk gedetailleerd weergegeven, maar er was geen spoor van scherpte te bekennen. De klank was mooi fel en zeer dynamisch, en het geheel had een fantastische timing die voor een buitengewoon aangename lichtvoetigheid zorgde. Onderbewust is men geneigd om bij zo’n groot systeem ook een kolossaal geluid te verwachten, maar speels gemak werd hier op meesterlijk terughoudende wijze gecombineerd met bijna ongelimiteerde power. De invloed van de akoestisch aangepaste ruimte liet zich ook gelden in het beeld dat werd neergezet. De luidsprekers voerden vanaf de eerste seconde een knappe verdwijntruc uit en er bleef niet anders over dan een heerlijk driedimensionaal plaatje.
Ook alle andere opnames die we beluisterden, waaronder God Only Knows in de bloedmooie akoestische uitvoering van Bert van den Brink en Hein van de Geyn, en tracks van Manu Katché, Rodrigo Y Gabriela, Eva Cassidy en Gregory Porter, klonken subliem; volkomen transparant, krachtig en betrokken. Jan houdt van live muziek, juist vanwege de energie en de spanning die daar vaak toch nog een stuk meer in zit dan in studio-opnames. En zijn muzieksysteem is absoluut in staat om dat van de allerkleinste nuance tot de allergrootste uitbarsting weer te geven.
Toen ik, veel later dan ik me had voorgenomen maar met een uitnodiging om nog eens terug te komen op zak, naar huis reed, dwarrelden mijn gedachten terug naar wat ik die avond allemaal gezien en vooral gehoord had. ‘Als vervolg op het vorige luisterbezoek bij Jan is dit toch echt een hele mooie’, dacht ik bij mezelf. Hij heeft een prachtige luisterruimte met een al even fantastisch hifi-systeem, en hij is daar terecht zeer trots op. Maar wat ik misschien nog wel het meest bewonder is dat elke vorm van ‘kijk mij eens’ bij hem ontbreekt. De kalme tevredenheid waarmee hij over zijn apparatuur spreekt dwingt respect af. En teruggaan doe ik zeker een keer, met een goed gevulde USB stick in mijn achterzak, want passie voor muziek is uiteindelijk waar het bij Jan - net als bij mij - allemaal om draait.
