Sony is zonder twijfel een van de grote namen als het gaat om koptelefoons. Het wil ook in het hogere segment schitteren, en daarom brengt het regelmatig heel ambitieuze head-fi-producten uit. Zoals deze MDR-Z7M2.
De MDR-Z7M2 is een volledig gesloten hoofdtelefoon die bij Sony bijna het hoogste over-ears model wordt. De iets oudere MDR-Z1R (1.999 euro) blijft voorlopig het topmodel. Een kenmerk zijn de waanzinnig grote 70-mm dynamische drivers.
Niet helemaal nieuw
De ‘M2’ achteraan de modelnaam verraadt het een al: dit is geen volledig nieuwe hoofdtelefoon. De toevoeging van M2 maakt in elk geval duidelijk dat het bedoeld is als opvolger van de MDR-Z7 van enkele jaren geleden, een gesloten hoofdtelefoon die net als de 2.000-euro kostende MDR-Z1R voor heel wat controverse zorgde op head-fi-fora. Er waren zeker dingen op aan te merken. En ook: er is vaak qua klankkarakter een groot verschil tussen populaire, betaalbare modellen en de dure high-end. Maar Sony doet het anders. Hun high-end modellen bouwen verder op die ‘populaire’ tuning en mikken zeer expliciet op de mobiele luisteraar. Het zijn bijna altijd gesloten modellen die zich probleemloos laten aansturen door een smartphone. Dat recept wordt echter niet door alle audiofielen gesmaakt.
Gelukkig is de Z7M2 op veel vlakken verbeterd, waaronder de drivers. De gebruikte 70-mm luidsprekers zijn een nieuw ontwerp, met een conus die bestaat uit polymeer (meer bepaald, LCP) met een coating van aluminium. Voor de driver is een rooster met een Fibonacci-patroon geplaatst, een trucje dat Sony al toepaste bij de MDR-Z1R. Het is een fraaie patroon (al kun je het tijdens het gebruik niet zien) dat volgens de ontwerpers akoestisch transparant zou zijn. Ook aan de achterkant van de driver is er iets nieuws. Sony voorzag een veel sterkere magneet, waardoor de driver sneller in beweging komt maar ook sneller stopt (dempt).
Isolatie weer in orde
Het is geen DJ-hoofdtelefoon, maar de MDR-Z7M2 heeft toch een zeker clubklank. De bassen zijn niet zo vet als zijn voorganger en overstemmen de midrange niet langer, maar ze blijven aanwezig. Maar de resonantieproblemen van de eerste Z7-behuizing lijken van de baan, misschien wel omdat de koptelefoon nu halfopen is. Maar oef, de isolatie blijft goed. Je omgeving hoort weinig van wat je aan het beluisteren bent.
Voor een baszwaardere hoofdtelefoon zit het goed qua demping, waardoor ‘Pressure’ van Muse (in de UCLA Bruin Marching Band-uitvoering) meeslepend snel blijft klinken - ook als de fanfare op stoom komt. Dat had met die grote drivers anders kunnen uitdraaien... De tuning geeft sommige tracks een wat afstandelijker gevoel, wat af en toe net goed is. Bij de versie van ‘Amazing Grace’ door Daniel Hope heeft de viool van Hope een verder verwijderde positie op de soundstage dan de gitaar van Dom Bouffard, dat is wel mooi - en onvoorzien voor een hoofdtelefoon zoals deze. De Z7M2 was een van de hoofdtelefoons in deze test die we onverwacht het langst blijven beluisteren. Het is iets helemaal anders dan de Elegia; op een of andere gekke manier heel verslavend.
Conclusie
Ten opzichte van de eerste MDR-Z7 is de M2-versie een hele verbetering. Het is universeler geworden en houdt beter controle. De Sony blijft een hoofdtelefoon die het best presteert bij elektronische muziek en moderne muziekgenres, maar ook rustige instrumentale tracks mooi neerzet. We vinden hem ook uiterst comfortabel.
+ Moderne styling
+ Hoog comfortgehalte
+ Vlot aan te sturen
+ Lekkere bassen
- Geen tuning voor traditionele audiofielen
Sony MDR-Z7M2
€ 799,- | www.sony.com
Beoordeling 4/5
