Net zoals ik bij het schrijven over wijn en bier (wat ik helaas de laatste tijd te weinig doe) altijd een behoorlijke dorst ontwikkel, is dat bij het schrijven over audioapparatuur hetzelfde verhaal: het oor krijgt honger! En zoals de Engelsen het zo raak uitdrukken: the proof of the pudding is in the eating. Dus genoeg theorie, geen woorden maar daden. En over daden gesproken: die laat de Brio-R gelijk na aansluiting luid en duidelijk horen. De kleine afmetingen hebben me misschien een beetje op het verkeerde been gezet. Kennelijk verwachtte ik een bescheiden en bedeesde versterker. Nou, mooi niet. De Brio bruist vanaf het begin! Ik heb de versterker ‘gevoed’ met drie verschillende bronnen. Met mijn eigen LG HRX-570 Blu-ray speler en harddiskrecorder, met de Onkyo BD-SP809 Blu-ray speler en met Rega’s eigen, bijpassende Apollo-R cd-speler.
De Rega Brio-R samen met de Apollo-R cd-speler.
Om met de eerste te beginnen, deze LG noem ik altijd het schaap met de vijf poten, het apparaat kan bijna alles: het afspelen van blu-ray’s, dvd’s en cd’s, het opnemen en afspelen van tv- en radioprogramma’s (zijn er nog mensen die radioprogramma’s opnemen?) en, jawel, de LG kan ook nog functioneren als netwerkspeler. En in die laatste hoedanigheid gebruik ik het als ‘voedingsbron’ voor de Brio-R versterker. Met een harde schijf gekoppeld via de USB-aansluiting van de LG en de LG analoog aangesloten aan de Brio-R (dat kan ook niet anders), kan het luisteren beginnen. Dat zorgt al gelijk voor een aangename verrassing. De Brio-R weet het beste uit mijn LG te halen. Of beter gezegd: de Brio-R laat geluiden uit de LG komen die ik tot nu toe nog niet eerder had gehoord. In positieve zin wel te verstaan. De FLAC-bestanden van de harde schijf zijn zoals ze zijn, de LG maakt vervolgens met zijn D/A converter de vertaalslag. Deze LG is natuurlijk absoluut geen hoogvlieger op audiogebied. En toch: met deze drie schakels – een harde schijf, de LG en last but no least de Brio-R – blijkt het toch mogelijk een geluidsbeeld neer te zetten waar je U tegen zegt. Je hoort een mooi en strak laag, duidelijk herkenbare instrumenten, stemmen en dit alles voorzien van een frisse en vrolijk makende detaillering. Ik heb toch ook nog even het harddiskgedeelte van de LG ingezet. Hier in huis worden bijna wekelijks de afleveringen van The Voice of Holland opgenomen, vanwege het late tijdstip (voor kinderen), maar ook om al die reclameblokken te omzeilen. Dat geeft mij nu de kans om Erwin Niyhoff (ex-Prodigal Sons, wie kent die nog?) van de harddisk op te speuren en zijn versie van Nights In White Satin van The Moody Blues te laten klinken via de Brio-R. Komt het door Erwin Nyhoff of is het de Brio-R die ervoor zorgt dat dit voor mij tamelijk uitgekauwde en clichématig geworden nummer plotseling weer indrukwekkend klinkt? Beide spelen hier hun eigen rol in natuurlijk, maar ook hier geldt weer: de Brio-R weet het beste uit Erwin Nyhoff’s vertolking naar boven te halen.
