Onze associatie met een Amerikaanse muscle car is dus kennelijk niet zo raar als we dachten. Al gauw valt op dat de enorme woofers de luisterruimte kennelijk in beweging zetten. Letterlijk. Ook bij luisteren op een niveau waar nog een gesprek mogelijk is, voel je het laag op je borst. De Jamo's houden van stemmen. We draaien een a capella gezongen nummer van The Persuasion en constateren dat de zangers heel realistisch worden weergegeven. Eight days a week lijkt vanaf een toneel voor onze neus te komen en je zit al gauw met een voet mee te tappen. Even later valt in een volgend nummer ook op dat de positie van een contrabas goed te lokaliseren is. Een kennelijk gevolg van de enorme controle in het laag.
Zonder dat je het volume hoog opschroeft is de combinatie van macht en beheersing meteen aanwezig. Eén kanttekening dringt zich wel op: geen van de heren of instrumenten staat echt in het midden, wat we ook spelen.
We schuiven onze luisterbank naar achteren. Dat helpt niet echt, want de ruimte is gewoon niet lang genoeg. Dan komen we op het idee om de 909's wat te verplaatsen. Zo te horen moeten ze verder van de wanden – vooral achter vragen ze om lucht – en dan meteen maar iets dichter bij elkaar. Makkelijker gezegd dan gedaan overigens, want met hun gietijzeren sokkels (met ingebouwde crossover techniek en biwire aansluitingen) en een bijna twee duimen dikke frontplaat sta je aan 63 kilo tamelijk onhandig gevormd gewicht te sjorren.
Terug op onze luisterbank blijkt de verbetering echter goed hoorbaar, al moeten de liefhebbers van ‘holografisch precieze plaatsing’ en veel hoogte en diepte misschien maar liever voor een ander concept luidspreker kiezen. Maar het kan ook best zijn dat de grote Jamo’s gewoon veel meer ruimte nodig hebben om tot leven te komen.
