De elektronische Ambient Techno van Jon Hopkins tovert meteen een enorme grijns op mijn gezicht. Vessel van het album Insides knalt - sorry, er is echt geen ander woord voor - uit de luidsprekers. Geluiden komen schijnbaar uit het niets tevoorschijn. Echo's en andere details die altijd verdwenen onder een haast onmerkbaar laagje komen ineens boven drijven. Alsof je voor het eerst in je leven een bril met de juiste sterkte opzet.
Als ik naar The Wilhelm Scream van James Blake luister klinken de elektronische beats gortdroog en worden ze zonder enige kastkleuring door de Duette's weergegeven. De mix is, euhh...vreemd. Blake's stem wordt met meerdere samples over de volle breedte uitgesmeerd, waarbij in het centrum van het geluidsbeeld de galm op de korte, droge tikken van de (elektronische) percussie goed hoorbaar is. Het geluidsbeeld wordt steeds voller als keyboards de spanning in het nummer langzaam naar een climax brengen. Er ontstaat een druk op de oren die komt en gaat, daarmee een vervreemdend effect creërend. In de - desondanks zeer overzichtelijk weergegeven - drukte van het geluidsbeeld blijven subtiele effecten en geluidjes hoorbaar die me eerlijk gezegd niet eerder zijn opgevallen.
De karaktereigenschappen van de Mark Levinson / Wilson Audio Duette-combi worden verdubbeld als ik Babylon Sisters in 24-bit/48kHz van het Steely Dan album Gaucho draai. Steely Dan klinkt precies zoals ik deze set zou willen omschrijven: perfect uitgevoerd met nergens ruimte voor improvisatie of valse emotie. Iedere toon start en stopt met een obsessieve drang naar perfectie. Ieder geluidje staat perfect afgetekend in de ruimte, alsof er man met een duimstok naast heeft gestaan om de optimale positie te bepalen. Opwindend is het wel. Ook hier zijn de aanslagen op het keyboard percussief en strak afgebakend, is het laag uitstekend onder controle en klinkt de stem van Donald Fagen precies in het midden terwijl de achtergrondzangeressen de volle breedte van het podium innemen.
Om te kijken of de Mark Levinson's ook in staat zijn het traanvocht in mijn ogen in beweging te brengen draai ik Take You Away van het prachtige Angus & Julia Stone album Memories Of An Old Friend. Broer en zus Stone maken folk-muziek van het mooiste soort. Julia's ijle, meisjesachtige stemgeluid staat op slechts een meter afstand van me te zingen. Vol gevoel brengt ze haar melancholische teksten ten gehore, de begeleiding op gitaar wordt verzorgd door haar broer. Op 1 minuut en 43 seconden in het nummer hoor je hem zachtjes, maar deze keer overduidelijk, diep ademhalen. Ook is goed te horen dat de techneut van dienst na een minuutje aan de knoppen draait om de stem van Julia wat te temperen. Toch leiden deze details niet af, integendeel, ze onderstrepen het breekbare, pure karakter van de opname. De ogen blijven trouwens wel droog, net zoals de weergave. De emotie die de muzikanten in de opname leggen is weliswaar duidelijk hoorbaar, door de ongekleurde weergave is hij wel wat minder tastbaar.
Als ik vervolgens, met de volumeknop op standje popconcert, de ruim elf minuten durende live-opname van Le Temps Passe van het Michel Jonasz album La Fabuleuse Histoire de Mr. Swing draai en de ogen sluit, ben ik binnen een minuut alle voeling met de realiteit kwijt. Voor mijn geestesoog verschijnt de enorme zaal, waarvan ik voor het eerst, haast tastbaar, de akoestiek ervaar. De aanslagen op de elektronische piano weerklinken met een enorme kracht en felheid, de percussie tientallen meters verwijderd aan de linkerzijde van het enorme podium. Het is een indrukwekkende en haast levensechte ervaring. Zijn (jeugd)dromen dan geen bedrog? Is dit dan echt de ultieme hifi-installatie?
The Grin and the Fly
Zoals altijd krijg je echter niets voor niks. De Mark Levinson's spelen in combinatie met de Wilson Audio Duette's zoals je rijdt op een Buell (de helaas niet meer bestaande sportuitvoering van een Harley Davidson). De enorme power en snelheid, gecombineerd met het strakke bochtenwerk van de Buell, toveren steevast een grijns op je gezicht die er de eerste paar dagen niet meer vanaf te krijgen is. Maar net zoals het rijden op een Buell wel eens vermoeiend kan zijn, zo geldt dat ook voor de volstrekt ongekleurde en directe weergave van deze combinatie.
Het is daarom zaak deze set te combineren met wat warmer en muzikaler afgestemde bronnen. De voor deze recensie gebruikte Arcam D33 DAC is zo'n uiterst muzikale bron en weet de Amerikaanse combinatie uitstekend in toom te houden. De D33 SuperDAC maakte dat ik steeds met een enorme grijns op mijn gezicht naar de Mark Levinson's en de Duette's heb zitten luisteren. En die enorme grijns verdwijnt voorlopig niet van mijn gezicht...in ieder geval niet totdat importeur Audiac de set weer op komt halen. Tot die tijd zal ik nog zo veel mogelijk opwindende ritjes door het audiolandschap maken. Ik veeg de vliegen later wel weer van mijn gezicht.
