Inderdaad, ik moet toegeven dat ik zeer onder de indruk ben van het ontwerp dat in niets lijkt op de oer-Klipsch. De tijd heeft zeker niet stilgestaan. Dat geldt zeker ook niet voor de Klipsch luidsprekers die gaandeweg steeds aantrekkelijker looks kregen. Maar, eerlijk is eerlijk, dit is toch een heel ander verhaal. Ondanks zijn forse afmetingen zorgt het wigvormige ontwerp (boat-tail design, zoals ze dat zo mooi bij Klipsch zeggen) dat de speaker bijzonder slank oogt en daardoor een erg elegante vertoning is. Een compliment voor de ontwerpafdeling lijkt me. Maar daar houdt het niet bij op. Tom geeft aan dat tot en met de laatste schroef is nagedacht over het ontwerp. Drivers, de cross-overfilters, de constructie zowel intern als extern, alles maar dan ook alles is gebaseerd op de laatste inzichten die men bij Klipsch heeft vergaard op het vlak van hoogwaardige muziekreproductie.
Walter: “Ik heb het daarbij bijzonder van Klipsch gewaardeerd dat ze niet alleen hebben vertrouwd op het eigen kunnen maar dat ze de indrukken van een aantal dealers absoluut hebben meegenomen in het uiteindelijke ontwerp. In een aantal uitgebreide luistersessies naar de prototypes van de Palladium P39-F luidsprekers hebben we de puntjes op de “I” gezet. Echt alle puntjes van aandacht en kritiek zijn zonder uitzondering opgepakt en verbeterd. Pas nadat alle aandachtpunten die voortvloeiden uit de vele uitvoerige luistersessies naar deze prototypes waren opgelost achtte Klipsch de tijd rijp om het definitieve ontwerp op de markt te brengen. Ook bijzonder: ondanks dat Klipsch op en top Amerikaans is heeft men ervoor gekozen Europa de primeur te gunnen van de Palladium P-39F!”
De RF-8 luidsprekers maken plaats voor de Palladium P-39-F luidsprekers. Niet zonder slag of stoot, de hagelnieuwe speakers wegen bijna 75 kg per stuk, vandaar dat ze in dit geval op wieltjes zijn geplaatst waarop ze eenvoudig naar hun plaats verplaatst kunnen worden. Ze staan daarom iets hoger van de grond als in een normale luistersituatie maar ik realiseer me dat dit slechts een eerste korte kennismaking is.
John Mc Laughlin verdwijnt opnieuw in de lade van de cd-speler en we kiezen ervoor het nummer dat we zojuist hebben beluisterd opnieuw te draaien. Wat in de vorige situatie al heel erg goed was gaat nu met sprongen vooruit. Ja, ik herken de signatuur die ik met de RF-8 mocht ervaren. Dynamisch en snel, dat zeker. Het is echter de enorme verfijning en precisie die me raakt ondanks dat de luidsprekers niet eens optimaal zijn opgesteld. Het systeem produceert een volstrekt transparant geluid waardoor een, welhaast onbescheiden, volledig 3-dimensioneel holografisch beeld ontstaat waarin de kans bestaat dat je er haast in zou verdwalen. De absolute verfijning is het gevolg van het volledig ontbreken van welke vervorming en verkleuring dan ook (hulde aan de kastbouwers!). De Klaviersonate van Beethoven leert me dat de Palladium in staat is om de enorme dynamieksprongen van het majestueuze vleugel zonder enige compressie of vreemde opbreekverschijnselen weer te geven. Hierdoor ervaar ik, ondanks de vele dynamiekvariaties, een enorme rust in het geluid. De vleugel staat breed uitgemeten op een heel natuurlijke wijze geprojecteerd in de luisterruimte. Ik kan het toucher van de uitvoerende moeiteloos volgen. Ook het gebruik van het sustain pedaal valt goed te volgen. Alles bij elkaar een prestatie van formaat. Het is moeilijk om zelfs de concentratie te verliezen
Ik kom weer op aarde als ik besef dat ook in deze luistersituatie de Palladium P-39F luidsprekers worden aangestuurd door dezelfde componenten als tijdens de vorige luistersituatie. Meteen kruipt me een enigszins onbestemd gevoel … als dit al zo goed klinkt met wel goede maar relatief eenvoudige randapparatuur, welke magic kan ik dan verwachten als we deze koorknapen paren aan randapparatuur van wereldklasse en daarbij gebruik maken van hoogwaardige bekabeling? Hmm, ik moet toch naar meer een keer wat nader kennis maken met deze bijzonder fraaie Palladium speakers. Dit is goed. Erg goed.
