Gelukkig zult u zelden in de gelegenheid zijn om met dac’s met elkaar te vergelijken en dus nemen de we PL8 vanaf dit moment slechts als loopwerk op in het verhaal. Nu draait Melody Gardot, mijn lekkerste cd uit 2009. Haar One And Only Thrill maakt mij zowel blij als melancholiek. Een heerlijke stem die met de Hegel HD10 wordt gedragen door het pianospel en het orkest achter de soliste. Ik krijg een diepe inkijk in de ziel en de zaligheid van de zangeres, die haar teksten schreef als therapie na een ernstig ongeluk. Steeds als ik denk, alles aan de cd te hebben ontdekt, zet de Hegel mij op het spoor van een nieuw detail of een niet eerder opgevallen stembuiging. Dat komt door het oplossend vermogen, dat echter helaas ten koste gaat van het meer emotionele deel van Gardot.
Daarmee is het niet zo dat ik luister naar kilheid, het is een andere vorm van weergeven. Een aspect waaraan niet voorbij gegaan mag worden, is de wijze waarop de Hegel de zangeres afbeeldt in de ruimte. Ze staat iets naar achteren tussen de luidsprekers, daarmee enige afstand scheppend tot de luisteraar, hetgeen prettig is om lekker lui te luisteren naar muziek. De band- en orkestleden behouden daarmee automatisch meer ruimte om individueel te volgen. Het raam en de muur achter de Ruark wijken een meter naar achteren. De track Over The Rainbow heeft via de Hegel een speelsheid die menige set zal doen verbleken. Lekker pittig met veel instrumenten in de ritmesectie. Een paar blazers en een enkele viool vormen de achtergrond. Wie stil kan blijven zitten vormt een unicum.
Mocht u de indruk krijgen dat de recensie gebaseerd is op Melody Gardot, dan heeft u het mis. Vóór Gardot is al heel wat muziek langsgekomen: klassiek, opera, lichte jazz en pop. Instrumentaal en vocaal. Daartussen zat bijvoorbeeld een test-cd van YG Acoustics, die vaak heeft bewezen niet alleen veelzijdig te zijn, maar tevens de vinger op de zere of juist aangename plek te leggen. Van vrouwenstem via pianowerk naar gitaar en tenslotte eindigend in de mannenstem die ik bovenaan aanhaalde. Het is deze cd die met name geschikt is om tot de conclusie te komen dat de Hegel converter heel goed in staat is om de klank van het oorspronkelijke instrument vast te houden. Een gegeven dat duidt op fasereinheid en snelheid van de elektronica.
Bij instrumenten als piano en gitaar is het aanslaan/tokkelen van de snaar minstens zo klankbepalend als het uitsterven van de toon. Klassiek gitaar van Laurindo Almeida staat kilometers af van een steelguitar van Larry Conklin. Tegelijk is het overduidelijk, dat het allebei gitaren zijn. Gestreken bas of geplukt, de Hegel zet het overduidelijk neer in de lage tonen. Erg zuiver, erg goed gedefinieerd. Zonder de Dynaudio sub zou dat trouwens niet hoorbaar zijn. Een monitor als de Ruark geeft die lage grondtonen niet weer. Een stapje terug naar de PL8, die in de definitie van de laagweergave echt zijn meerdere moet erkennen in de Hegel HD10. Eigenlijk vind ik de Hegel zó goed in deze ruimte, dat ik hem met liefde nog even verplaats naar een grotere opstelling die een stuk kritischer is.
