Inmiddels ben ik in de tijd een stuk verder. Een korte beschrijving wat nu speelt. Het loopwerk is een Cyrus met een PSX-R voeding, een combinatie die normaliter speelt via een non oversampling, non filtering dac met buizenuitgang. De voorversterker is een HAT met daarachter een paar PrimaLuna DiaLogue Six monoblokken die af en toe van plaats wisselen met een NAD M2 digitale eindversterker, Focal Utopia luidsprekers en een Velodyne subwoofer, alles onderling verbonden via Crystal Cable producten. Tegelijk speelt Kemp Elektoniks een zware rol in de netfiltering. Voor het complete lijstje met apparaten en typeaanduidingen kunt u onderaan de recensie terecht. Nu richten we ons meer op de muziek. Een referentie kader is geschapen met mijn buizen d/a-converter, de Hegel HD10 mag zich gaan bewijzen tussen de grote jongens.
Het is niet geheel onverwacht dat de Hegel met de eerste de beste cd zijn ziel en zaligheid bloot legt. Mijn eigen dac met een Philips TDA1543 converter heeft een direct geluid dat krachtig in de ruimte staat. Niet al te breed en daarvan denk ik wel eens dat een sprankje meer leven welkom zou zijn. De Hegel heeft naar mijn idee dat typische geluid van een upsampling dac, die het signaal naar 24 bit/192 kHz omzet. Daarmee krijg je een bepaalde luchtigheid, die de directheid lijkt weg te nemen en heel erg de focus legt op ruimte en lucht. Daarmee toont de Hegel stukken meer overeenkomsten met de PrimaLuna PL8 dan met mijn dac. Hier gaat voor de toekomstige eigenaar diens smaak en voorkeur heel erg een rol spelen. Dus heeft het weinig nut, vergelijkingen door te trekken en ga ik fijn alleen nog maar naar de Hegel luisteren.
Clair Marlo speelt haar deunen van de cd Let It Go. Een opname die het moet hebben van de percussiegeluiden en kleine effectjes, want de dame in kwestie heeft een leuke stem, daar houdt het zo ongeveer mee op. Prettig is het wel en vooral leuk. Niet te vergelijken met het schitterende fado-werk van Mariza. Haar cd Transparante is werkelijk een lust voor het oor. Haar stem mist een stukje warmte, krijgt daar verstaanbaarheid voor in de plaats. Volkomen los van de luidsprekers staat ze met gemak in de ruimte te zingen. De breedte van het stereobeeld is veel groter dan de diepte. Daar had ik eigenlijk iets meer prestatie verwacht. Het geluid staat wat verder van mij af dan wat de set normaal neer weet te leggen. Overeenkomstig de resultaten in de andere opstelling. Die extra afstand maakt luisteren tot een meer ontspannen bezigheid.
Als ik inzoom op details in de diverse frequentiegebieden en begin met de lage tonen. Het laag is zeker niet aangezet, eerder slank en daardoor blijven baspartijen goed te volgen. Het gebied waar stemmen een rol spelen is rijk en gedefinieerd. Geen valse warmte of romantiek, het is een eerlijke weergave, door het rustige laag eveneens een tikje aan de kale kant. Nu zou je verwachten dat de hoge tonen in verhouding overdreven en onrustig zijn, maar dat is totaal niet het geval. De hogere regionen blijven aangenaam en voorzien de ruimte van heerlijke accenten, die vooral uit de percussie komen. Door die rust zijn instrumenten die al snel naar scherp of irritant neigen, denk aan een matig tot slecht opgenomen viool of bij jazz een trompet, steeds aangenaam en natuurlijk. Langer luisteren bewijst opnieuw dat je in de audio niet zozeer moet vergelijken als wel elk apparaat de tijd en de rust gunnen om bij je binnen te komen en zo bezit te nemen van je emoties. Want als de muziek langer speelt merk ik dat ik steeds verder betrokken raak in het geheel en vergeet om naar technische dingen te luisteren. Zowel muziek als stemmen voeren me mee, een erg goed teken en een compliment aan de Hegel dac.
