Toen ik eerder dit jaar in Valencia de introductie bijwoonde van de Boston Acoustics M-Series luidsprekers kreeg ik samen met mijn aanwezige collega's van de vaderlandse pers een indrukwekkende en daardoor zeer overtuigende demonstratie van Ken Ishiwata. Ter plekke werd afgesproken dat ik het grootste vloerstaande model uit de serie, de M350, zou gaan recenseren. Begin september werden twee forse dozen bij me afgeleverd en begon een interessante testperiode die tot een paar belangrijke inzichten leidde.
Het uitpakken van de ruim 25 kilo zware M350 is in principe een tweepersoonsklus, maar met de nodige voorzichtigheid zijn ze ook in je eentje neer te zetten. Voor ik ze op hun tijdelijke plaats naast mijn hifimeubel neerzet bekijk ik ze eerst eens goed. Sierlijk is het eerste woord dat in me opkomt. De kast is ruim 107 centimeter hoog, maar maakt geenszins een massieve indruk.
Van Buiten
Achter het smalle frontje zit een met zwart kunstleer overtrokken baffle waarin maar liefst zes luidsprekers zitten. Onderin vier opvallende, lichtgrijze polypropylene woofers van 13,3 centimeter voor het laag, helemaal bovenin een 11,4 centimeter middentoner van hetzelfde materiaal en daar tussenin een fraaie tweeter met een schattig deukje in het midden van de softdome. Over de units zal ik straks wat meer vertellen.
Dat kunstleer zit overigens niet alleen op de baffle maar loopt over de afgeronde bovenplaat door en bedekt ook de achterzijde. Hoewel het niet de ‘real deal’ is ziet het er luxueus en misschien zelfs wel een beetje Italiaans uit.. De zijkanten van de kast zijn uit meerdere lagen van verschillende materialen opgebouwd en aan de binnenkant met drie horizontaal geplaatste balkjes met elkaar verbonden om een zo laag mogelijke paneelresonantie te bereiken. Ze hebben een subtiele welving waardoor het front nog smaller lijkt terwijl toch relatief weinig dempende massa verloren gaat. Bij de reviewset zijn deze panelen bekleed met echt notenfineer, de andere leverbare optie is hoogglans zwart.
Aan de achterkant zit een baspoort met een redelijke diameter en één paar aansluit-terminals. Geen gedoe met inferieure bruggetjes derhalve, Boston kiest ervoor de aansluiting eenvoudig maar doeltreffend te houden. Bi-wiring of bi-amping zijn daardoor trouwens ook niet mogelijk, maar zeg eerlijk: hoe essentieel is dat? De kast staat met vier korte aluminium pootjes op een met zwart kunststof afgedekte gietmetalen voet, die de nodige stabiliteit verleent. Naar wens kunnen hier aan de onderkant de spikes in worden gedraaid die keurig zijn meegeleverd.
Van Binnen
De M350 vormt met zijn gevoeligheid van 90 dB en een nominale impedantie van 4 Ohm (met een keurig minimum van 3,2 Ohm) geen al te zware belasting voor mijn Naim SuperNait versterker met zijn zeer stabiele 70 watt per kanaal, hoewel Boston zelf een versterker van 50 tot 500 Watt aanraadt. Op papier is het in elk geval een prima match. Er zijn hoogwaardige filtercomponenten gebruikt, waaronder folie-condensatoren en spoelen met een kern van siliconen-gelamineerd staal, wat voor een zeer lage vervorming van het signaal zorgt. Het ontwerp van de luidsprekers is, net als bij de zeer succesvolle A-serie, afkomstig van Karl Heinz Fink van Fink Audio-Consulting, en ook deze keer is Ken Ishiwata zeer nauw betrokken geweest bij de ‘voicing’ van de luidsprekers, zeg maar de tonale afstemming. De M-Serie is meer nog dan de A-Serie bedoeld om het merk een grotere rol op de Europese markt te laten spelen.
Uit gesprekken die ik in het verleden met Ken heb gehad weet ik dat hij niet tot het kamp behoort dat ‘de ultieme resolutie’ ten koste van alles nastreeft, maar dat hij een goede ruimtelijke afbeelding, dynamisch gedrag en muzikale betrokkenheid veel belangrijker vindt. Zijn demonstraties leggen daar ook steevast de nadruk op. Hoe die filosofie uitwerkt in mijn luistertest moet blijken, het belooft in elk geval interessant te worden.
