Het vergt lef om je product Hana te noemen, want in het Japans betekent het ‘briljant en wonderschoon’. Een dergelijke naam schept al direct hoge verwachtingen bij de consument en misschien is dat de reden dat in diverse landen distributeurs zich gretig op dit nieuwe product hebben gestort. De prijsstelling speelt ongetwijfeld een rol want Hana is zeer concurrerend te noemen. De eerste vier elementen van Hana in Nederland kwamen regelrecht naar mijn huis, ik koos ervoor om er twee zelf te proberen, de andere twee gingen door naar importeur Music2. Het ene element is een high output type met een elliptische diamant, de tweede die ik behield is een low output met Shibata naald. Kortom, de twee uitersten in de range.

Hana levert vier typen elementen, er is een Moving Coil element met een hoge uitgangsspanning van 2mV dat direct kan worden aangesloten op de meeste MM ingangen van versterkers en een variant met een lage uitgangsspanning van 0,5mV voor MC ingangen. Van deze beide elementen is er één versie met een elliptische diamant en één met een Shibata diamant. De basis van de Hana elementen is gelijk: er wordt een aluminium cantilever toegepast waarop een naakte diamant is gelijmd. De behuizing is groen voor de elliptische versies en zwart als er een Shibata diamant is gebruikt. De spoelen zijn in een kruisvorm opgehangen in het magnetisch veld om vrij te kunnen bewegen (Moving Coil). De optimale naaldkracht is 2 gram, waarbij 70µM modulatie af te tasten is. Het element weegt 5 gram. De elementen met een elliptische naald kennen een kanaalscheiding van 25dB en een kanaalgelijkheid groter dan 2db. Het frequentiebereik loopt van 15Hz tot 25kHz, maar Hana specificeert geen grenzen waarbinnen dat bereik gehaald wordt. De Shibata versie is volgens Hana op alle punten net wat beter. Kanaalscheiding is 28dB, kanaalgelijkheid binnen 1,5dB en het frequentiebereik is 15Hz tot 32kHz. De versies met een hoge output worden afgesloten op 47kOhm, voor de low output is dat >400Ohm. Voor een elliptische diamant betaalt u Ä 425 en een Shibata kost Ä 625.

Opstelling

De opstelling waarin ik de beide Hana elementen gebruik bestaat onder andere uit een Transrotor Super Seven platenspeler met een SME5009 arm. Die speler is ten opzichte van de prijs van de elementen eigenlijk veel te duur, maar de combinatie geeft wel de ruimte aan de elementen om zoveel mogelijk van zichzelf te laten zien in een neutrale omgeving. De MM/MC versterker is een Octave Phono EQ.2, geleend van de importeur. Voor de EH versie kies ik MM stand met een versterking van 50dB en afsluitweerstand van 47kOhm. Voor de SL wordt dat 62dB en 500Ohm. Daarachter staan mijn Audia Strumento No.1 voorversterker en een Pass Labs X250.5 eindversterker. De luidsprekers zijn een paar PMC fact.12. Kabels komen van Crystal Cable (RCA interlinks, netsnoeren en luidsprekerkabels), Yter (XLR interlinks) en VdH aan de platenspeler. De speler staat op een Ginko platform dat op zijn beurt op een Quadraspire rek staat.

Ervaringen EH element

Ik koos ervoor eerst de EH versie (elliptical, high output) aan de tand te voelen. Na een zo lang mogelijke periode om het element in te spelen, is het tijd om de ervaringen op te schrijven. Om maar een paar eigenschappen op te noemen:  de kanaalbalans is goed in orde en het stereobeeld staat exact tussen de luidsprekers gepositioneerd. Het aftasten heeft op geen enkele lp problemen opgeleverd bij de aanbevolen naaldkracht van 2 gram. Ook is de groefruis erg laag en blijven er nauwelijks stofresten achter aan de diamant.

Het EH element heeft een heel aangename en plezierige wijze van weergeven waar lang naar te luisteren is. Daarbij zijn de hoge tonen wat zachter dan van mijn referentie element (Transfiguration Axia) en klinkt de Hana warmer. Het middengebied is rijk aan klank, levert een behoorlijke definitie en geeft ruimte aan stemmen en instrumenten. De lage tonen, waarvan ik misschien ten opzichte van de prijs teveel verwacht, vormen met de elliptische naald de bottleneck. Ruim aanwezig maar niet heel erg gedefinieerd. Hier zit de enige concessie die ik tot nu kon vinden.

Ingezoomd met muziek, waarbij ik als eerste kies voor Stacey Kent en haar lp The Changing Lights, ervaar ik een gestroomlijnd stereobeeld dat zich bevindt tussen de luidsprekers en zich vooral in de diepte uitstrekt. Solo-instrumenten zoals de sax van haar echtgenoot of een gitaar springen naar voren in het beeld, waarbij ze zeker niet in het gezicht van de luisteraar gedrukt worden. Betrokkenheid is groot met behoud van enige afstand. Plastisch en organisch zijn denk ik wel de juiste uitdrukkingen. Het concert in Keulen van Keith Jarrett is al sinds 1975 een topper in mijn vinyl collectie. Het warme karakter van de Hana heeft tot voordeel dat de vleugel wordt neergezet in al zijn rijkdom, waar andere elementen de klank vaak te koel houden. Hier staat een groot instrument dat groots wordt weergegeven, met lang aangehouden en langzaam wegstervende tonen. De akoestiek van de zaal is behoorlijk behouden en ik ben redelijk verbaasd dat de Hana EH zo netjes weet te presteren. Bovendien zo mooi harmonieus dat het prijskaartje meer dan gerechtvaardigd is.

Heel subtiel speelt Holly Cole op haar gelijknamige lp de track Be Careful, It’s My Heart. Weer de mooie piano en de opvallend goede stem. Minder tranentrekkend dan mogelijk is met veel kostbaarder elementen, maar het raakt je wel. Het zou nog wat subtieler mogen zijn, maar dan zit ik wel te muggenziften in relatie tot de prijs. Hoorns in een volgend nummer gevolgd door drums staan er heel mooi op, waar de beperking in zit zijn de lage tonen, die in de drukke muziek te rommelig gaan worden naar mijn smaak. Misschien ook wat teveel aanwezig, iets wat een kleine monitor speaker zeker zal kunnen waarderen als die goed is afgestemd. Levendig is de muziek zeker als Holly haar zangkunsten laat horen, deze lp is vooral een aanrader als u kunt genieten van een fraaie opname van een dame.

Als ik tijdens You’re My Thrill diep wegzink in het palet aan klanken van diverse instrumenten valt het daarna zwaar afscheid te nemen van Holly en door te gaan naar het Dave Brubeck Quartet met Take Five. Prachtig, de sax van Paul Desmond die opent, om daarna ruimte te geven aan de drums van Joe Morello die met het nodige gewicht door de kamer weerklinken. De hoge tonen zouden wat meer naar voren mogen komen voor de bekkens en de snaartrom, geen klachten over dynamiek en snelheid. Zo kan ik nog een hele tijd doorgaan over Sade, Amy Antin, Dire Straits, Stan Getz, alles kwam wel een keer voorbij. Een mooie afsluiter voor de Hana EH is wellicht Guantanamera van het legendarische Weavers concert in Carnegie Hall in 1963. Hierop behoor je duidelijk te krijgen dat er drie microfoons op het podium stonden, dat er op het podium werd gestampt en hoe zacht de vrouwenstem links van de vertellende man klonk. Ik word op de wenken bediend en geniet van de samenzang die elke zanger en de enige zangeres zo individueel gescheiden weet te houden. Als het applaus weerklinkt, klatert dat als losse handen door de ruimte. Onthoudt het kernwoord van het EH element: aangenaam.