Wanneer je de vaak wat oudere hifi-adepten vraagt naar een vinylicoon in audioland, dan is de kans groot dat de Linn LP12 of de Technics SL-1200 draaitafel genoemd wordt. Het aardige is dan dat beide platenspelers geïntroduceerd werden in 1972 en nog altijd in productie zijn. En hoewel Technics tussendoor wel een aantal jaren stopte met het bouwen van de SL-1200, voelt het voor mij alsof de speler nooit weggeweest is. Een gevoel dat uiteraard versterkt of eigenlijk bevestigd wordt wanneer ik de gloednieuwe SL-1210MK7 in mijn set opneem.
Zowel de Linn LP12 als de Technics SL1200 werden oorspronkelijk in de markt gezet als audiofiele draaitafel. De LP12 heeft die status altijd behouden en bleef door de jaren heen up to date dankzij grote en kleine upgrades. De SL-1200 werd ontdekt door de dj-scene en verwierf daar een stevige cultstatus. Dat heeft alles te maken met de enorm krachtige Direct Drive techniek die Technics gebruikt voor hun draaitafels. Spelers in die tijd maakte veelal gebruik van snaar- of een idlerwheel (tussenwiel) aandrijving wat ze ongeschikt maakt voor de scratch techniek of het exact mixen van twee platen. De Wikipedia pagina's van beide spelers zijn overigens zeer uitgebreid en diepgaand, waarbij die van de Technics SL-1200 echt de kroon spant. Leuk leesvoer voor de liefhebbers, voor deze review van de SL-1210MK7 voert het evenwel veel te ver om alles te belichten.
Technics SL-1210MK7
De SL-1210MK7 is een robuuste speler, zoveel blijkt al wanneer ik de doos overneem van de koerier die de draaitafel komt afleveren. Niet alleen het formaat van die verpakking, maar ook het gewicht is imposant. Netto tikt de platenspeler nèt de tien kilo niet aan op de weegschaal. De MK7 versie van deze toch wel iconische draaitafel verschilt van de vorige versies door het gebruik van een zogenaamde coreless motor die cogging (afwijking in het toerental) nog verder moet elimineren voor zover dit nodig was. Andere toevoegingen ten opzichte van de eerdere versies zijn Reverse Play, de mogelijkheid de opstart- en afremsnelheid aan te passen. Niet echt features voor de muziekliefhebber, maar bedoeld voor (semi)professionele dj’s. Gebleven zijn Pitch Control en de stroboscoop, van deze laatste kan de kleur aangepast worden van blauw naar rood.
De uitgebreide handleiding belicht heel duidelijk alle instelmogelijkheden. Zo zijn de antiskating, naaldkracht en armhoogte heel eenvoudig en trefzeker aan te passen. De kenmerkende S-vormige toonarm is voorzien van een afneembare head shell wat in de praktijk erg handig is. Om de naald in donkere omstandigheden trefzeker op de plaat te zetten is de speler voorzien van een pop-up lampje.
Aan de achterzijde is een set cinch aansluitingen met losse aardaansluiting en een geaarde netentree te vinden. Interlink en netsnoer worden standaard meegeleverd maar kunnen naar wens opgewaardeerd worden. De SL-1210MK7 is volledig in zwart uitgevoerd. In tegenstelling tot de duurdere modellen is er voor de bouw van deze 1210 gedeeltelijk gebruik gemaakt van een ABS mix met Glass Fibre.
Omdat de speler standaard zonder element geleverd wordt, heb ik een beroep gedaan op Audio Technica. Daar waren ze gaarne bereid om twee elementen te leveren, beide reeds gemonteerd in een head shell volgens de specs van Technics zodat ik gedurende de recensie periode gemakkelijk kon switchen. Opbouwen van de speler is relatief simpel; plateau plaatsen, head shell met element monteren en naaldkracht en dwarskrachcompensatie instellen. Met de vier absorberende verstelbare voeten de speler waterpas zetten. Kabels aansluiten en spelen!
Opstellen en aansluiten
De Technics SL1210MK7 EG mag de plaats op de bovenste plank van mijn Quadraspire audiorack overnemen van mijn Funk Vector draaitafel. Het contrast kan bijna niet groter zijn. De Funk is een minimalistische draaitafel met design uitstraling. De SL1210MK7 is groot en robuust en beslaat bijna de gehele plank. Toch ontbeert het de speler op één of andere manier zeker niet aan uitstraling. Het professionele uiterlijk straalt kracht uit.
Om de speler aan te sluiten op mijn Devialet 220 Expert Pro maak ik gebruik van de standaard meegeleverde interlink en de losse aardedraad. In het menu van de Devialet stel ik de juiste waardes in van het Audio Technica-element. Het afneembare netsnoer wordt in een Atlas EOS Modular verdeeldoos geprikt. Aangezien zowel de interlink als het netsnoer afneembaar zijn, is hier voor fanatieke gebruikers nog een mogelijkheid tot opwaarderen of zo u wilt tweaken. Vaste referentie speaker in mijn set is de Audiovector R3 Arreté welke met Atlas Ascent Grun luidsprekerkabels aan de versterker gekoppeld zijn. De netkabels zijn Atlas Superior’s en de schone stroom komt rechtstreeks uit de meterkast waar een AHP klankmodule met koperen zekering is geplaatst. Deze vervangt de standaard schakelautomaat en levert een aanzienlijke klankmatige verbetering.
En draaien maar…
Op basis van het uiterlijk verwacht ik een bepaalde weergave, stevig, vol en misschien wat grof. Lijnrecht tegenover de normaal door mij gebruikte Funk Vector die lichtvoetig, snel en ritmisch klinkt, maar niet in staat is een echt stevig laagfundament neer te leggen. Om maar direct te ervaren of de vooroordelen kloppen en hoe het met de laagweergave van deze Technics SL1210MK7 gesteld is, pak ik het audiofiele album Into The Labyrinth van Dead Can Dance uit de platenkast. De speler lost een groot gedeelte van mijn verwachtingen met gemak in.
De weergave is inderdaad vol en stevig met een krachtig fundament in het laag. De muziek wordt met veel autoriteit weergegeven. Het stereobeeld is ietwat minder breed t en opzichte van mijn Funk en Shelter combinatie maar komt wel goed los van de luidsprekers. De stem van Brendan Perry is mooi karaktervol en krachtig in het nummer The Ubiquitous Mr Lovegrove. De zweepslagen links en rechts in het stereobeeld zijn klankmatig wat minder uitgesproken en herkenbaar. Ook reiken ze wat minder ver buiten de speakers dan ik gewend ben. De verschillende slaginstrumenten zijn heel mooi van klankkleur en levensecht.
De volgende zwarte schijf die op het plateau van de SL1210MK7 gelegd wordt is Alan Parson’s Eve. Het onderwerp van deze plaat, de strijd tegen ongelijkheid die vrouwen moeten leveren in een mannenwereld, is helaas nog steeds actueel. Het album opent met het instrumentale Lucifer. Wat onmiddellijk opvalt, is de drive in de muziek die deze Technics laat horen. Het stereobeeld is redelijk breed, de hoogweergave is rustig en transparant met een fraaie detaillering. De laagweergave is, net als bij Dead Can Dance, stevig en krachtig.
Wat verder opvalt in de weergave is het gemak en de autoriteit waarmee de speler zijn werk doet. Is de SL1210 in staat om ook het subtielere werk uit de verf te laten komen? Het nummer Rivier Van De Tijd van Stef Bos is een geschikte track om dat te beoordelen. De piano staat als een huis, het slagwerk en de bekkens klinken subtiel op de achtergrond. De stem van Stef klinkt warm en vol en stembuigingen zijn uitstekend te volgen. Qua karakter en klankleur benaderd het heel goed de live ervaring die ik een tijdje terug in het theater mocht ervaren.
Knap van de Technics en Audio Technica is dat de weergave zo boeiend is en je een grote betrokkenheid bij de muziek hebt zonder dat het maar een moment neigt naar technisch luisteren. De plaatsing van de verschillende instrumenten en de stem van Stef in de ruimte is ook dik in orde.
Van Stef Bos naar Amy Winehouse is qua muziek een enorme stap. Overeenkomst is dat beiden een bijzonder eigen stem hebben. Op haar meest bekende album Back To Black staat het nummer Me & Mr Jones. In dat nummer dicteren de drums het ritme van de muziek. De SL1210MK7 heeft er geen enkele moeite mee om de drive hiervan over te brengen op de luisteraar. Ze klinken daarnaast heerlijk stevig en vol. Naast de drums vervullen de blazers een prominente rol in de track. Ze hebben een fractie minder bite dan ik gewend ben van mijn referentiespeler, het is wat meer afgerond en rustig. Voordeel is dat enige scherpte volledig ontbreekt. Amy’s stem is onmiskenbaar en wederom wordt de muzikale boodschap moeiteloos overgebracht. De verstaanbaarheid is goed wat het nog gemakkelijker maakt om de emotie in de muziek binnen te laten komen bij de luisteraar. De hoogweergave is vrij rustig, maar wel behoorlijk transparant waardoor bekkens wat attack missen bij het aanslaan maar wel mooi uitsterven.
Madonna’s The Immaculate Collection bevat een groot gedeelte van haar hits tot 1990. Ik begin met kant één van het dubbelalbum en voor ik het in de gaten heb is kant vier afgelopen. De combi Technics SL1210MK7 en Audio Technica maakt het muziek luisteren een dusdanig prettige bezigheid dat je alle audiofiele parameters vergeet en er slechts genieten overblijft. Verslavend is misschien een groot woord maar dat is het in feite wel. De weergave heeft niet het machtige en krachtige van mijn digitale bron maar het speelt met groots gemak en souplesse, misschien een fractie donkerder dan mijn Funk en wat minder pittig en lichtvoetig.
Voor het eerst sinds tijden draai ik weer plaat na plaat zonder terug te grijpen naar mijn digitale setup. Het album Wrecking Ball van Bruce heeft een behoorlijk zware boodschap en wordt door sommige critici het meest “boze” album tot dan toe genoemd. De SL1210MK7 heeft er in combinatie met het AT element geen enkele moeite mee om die boosheid over te brengen. Het album IV van Toto is bijna grijsgedraaid maar blijft toch altijd boeien. De drive in de bas is wederom uitstekend en blazers klinken realistisch hoewel met wat minder bite dan ik gewend ben. In de track Africa laat de combinatie sommige percussie details wat onderbelicht en ook de bekkens hebben wat minder het metalige aan zich kleven. Wel is de boel mooi in balans en qua weergave mooi rond en stevig. De SL1210MK7 lijkt bijna te schreeuwen om platen uit mijn jeugd op te zoeken. Wrap Your Arms Around Me, een soloplaat van ABBA-zangeres Agnetha Fältskog is een beetje een guilty pleasure die ik al heel lang niet beluisterd heb. The Heat Is On brengt zomerse sferen in de huiskamer. De percussie instrumenten klinken lekker en ik word getrakteerd op een heel prettige relaxte weergave. De achtergrondstemmen zijn goed te volgen en prima qua verstaanbaarheid maar wel wat ver naar de achtergrond en klein.
The Concert in Central Park van Simon and Garfunkel is een top album. Het reünieconcert van beide heren werd bijgewoond door, naar zeggen, zo'n 500.000 toeschouwers. Mrs. Robinson swingt de pan uit en de bassdrum legt een heerlijk fundament neer. De grote groep blazers tettert lekker weg, maar missen hier wat bite. Het stereobeeld is niet heel diep, en het publiek is alleen in de wat stillere passages echt goed hoorbaar. Ik mis wat ambiance en ruimtelijkheid. De stemmen van Paul en Art klinken erg fraai en blenden mooi, iets wat goed te horen is in Homeward Bound. Aangezien Audio Technica twee elementen heeft meegeleverd die beide in een head shell gemonteerd zijn kan ik gemakkelijk wisselen om te luisteren welke het best bij bepaalde muziek past. Met de VM530EN met elliptische naald klinkt het wat ruimtelijker en lichtvoetiger en komt de nadruk wat meer op het hoog te liggen en de laagweergave slanker. De S en T klanken zijn iets meer aangezet, daarentegen heeft de gitaar wat meer karakter in de snaren. Het wordt allemaal een fractie nerveuzer qua weergave.
Adele’s Rolling In The Deep klinkt met het iets duurdere VM540ML element met Microlinear naald rustiger en meer gecontroleerd waar vooral de stem en laagweergave van profiteren. De achtergrondstemmen komen beter naar voren en zijn zeer verstaanbaar. Het blijft uiteraard ook een kwestie van smaak, aan u de keuze. Groot voordeel van de arm met losse head shell is het gemak waarmee je kunt wisselen van element. De Technics SL1210MK7 is capabel genoeg om verschillen tussen elementen te laten horen zelfs als deze klankmatig niet heel ver uit elkaar liggen.
Gedurende de recensie periode werden heel veel platen gedraaid in alle denkbare genres en wist de Sl-1210MK7 altijd te overtuigen. Of het nu Don Henley’s Boys Of Summer is, waarbij de Technics en Audio Technica combi perfect laat horen dat Don daar nog een stuk jonger is dan tijdens de Hell Freezes Over opname, of bijvoorbeeld een oude elpee van Frank Sinatra. Bij deze laatste druipt de emotie er vanaf. In I've Been To Town van het album A Man Alone vloeit de saxofoon de speakers uit, en wanneer Frank inzet met het orkest en piano wordt het een prachtig melancholisch samenspel met een heerlijke flow. Je hoort de stem van fluisterstil naar krachtig zingen gaan met een groot realisme. Het Audio Technica VM540ML element laat zich hiervan zijn beste kant horen en geniet voor mij persoonlijk de voorkeur.
Eindoordeel
Al na enkele platen was het duidelijk dat de Technics SL-1210MK7 zijn mannetje als audiofiele platenspeler moeiteloos kan staan. De speler is gebouwd als een tank en gaat stoïcijns door met spelen, zelfs als ik een flinke tik geef op de plank van het Quadraspire rack waar de speler op staat. Een aantal features waarover deze draaitafel beschikt zullen voor een niet dj overbodig zijn, maar bijvoorbeeld het pop-up lampje is buitengewoon handig om de naald op het juiste punt op de plaat te laten zakken. De losse head shell is ideaal bij het gebruik van verschillende elementen, zeker in combinatie met het gemak en de trefzekerheid waarmee de naalddruk, antiskating en armhoogte aangepast kunnen worden.
De speler roept associaties op met een Zwitsers zakmes, zo universeel zijn de gebruiksmogelijkheden. Voor de tweak liefhebbers is het mogelijk te experimenteren met interlinks en netsnoeren. Om eerlijk te zijn ben ik een beetje verliefd geworden op de combinatie van stoere uitstraling en het ontzettende gemak waarmee deze Technics SL-1210MK7 muziek weergeeft. De speler geeft muziek luisteren plezier met een hoofdletter P en zie hem dan ook met pijn in het hart retour gaan richting de importeur!
Technics SL-1210MK7
€ 899 | www.technics.com
Audio Technica VM530EN € 179
Audio Technica VM540ML € 259
