Er moet toch iets in het water van de Fransen zitten. Micromega is het zoveelste Franse merk dat een heel eigenzinnige interpretatie van hi-fi presenteert, net zoals merken als Elipson, Devialet en Focal dat ook al doen. Ontmoet de weegschaal, euh, versterker van de toekomst.
Denk aan een forse, traditioneel ogende versterker zoals je die kent van merken als Audio Research of McIntosh (of zoals de Teac NR-7CD die we recent bekeken) en neem daar qua design zoveel mogelijk afstand van. Doe exact het tegenovergestelde. Je eindigt dan wellicht met een toestel zoals de M-One van Micromega. De eerste keer dat we dit toestel zagen als prototype was op CES twee jaar geleden. Toen dachten we spontaan en wat oneerbiedig: “Dit is een rare plaats voor een high-tech weegschaal”, een indruk die versterkt werd door de feloranje kleur van de prototype. Dat was op CES een manier om de aandacht te trekken, wat wel lukte omdat Micromega zijn feloranje versterker demonstreerde met Focal Sopra’s in exact dezelfde tint.
Micromega M-One M-150
De Micromega M-One M-150 die we hier bekijken is niet enkel qua design het tegenovergestelde van traditionele hifi. Het is een toestel dat heel sterk inzet op een sterk geïntegreerd concept, waarbij de versterker nagenoeg elke rol kan vervullen. Wil je luisteren naar streaming, dan kan dat. Maar de M-One heeft ook voldoende aansluitingen voor bronnen zoals een computer, netwerkspeler, cd-speler of draaitafel.
Daarmee biedt deze Micromega qua mogelijkheden een menukaart dat fel lijkt op heel wat versterkers die we recent op de bezoek kregen, zoals de Auralic Polaris, Yamaha R-N803D en Hegel H190. De vorm maakt het wel uniek, net zoals het ingebouwde M.A.R.S. RoomEQ-meetsysteem dat compenseert voor reflecties en andere akoestische problemen die speakers in jouw kamer slecht doen klinken.
Geluid op z'n Frans
Micromega is zeker geen nieuwe naam in de hi-fi-wereld. Het Franse merk bestaat al meer dan dertig jaar en heeft een bijzonder uitgebreide line-up, incluis – trouw aan de naam – compacte hifi-toestellen. Het is echter doorheen de jaren niet altijd in onze regio even zichtbaar geweest.
Met de M-One willen de Fransen zichzelf wereldwijd opnieuw op de kaart zetten. De M-150 die we hier bekijken, is de tweede telg van deze familie. De M-100 ziet er identiek uit, maar is wat bescheidener qua specificaties. Deze instapper biedt 2 x 100 Watt, terwijl de M-150 uitpakt met 2 x 150 Watt (bij 8 ohm) of 2 x 300 watt (bij 4 ohm). De M-150 heeft bovendien het MARS-kamercorrectiesysteem ingebouwd en een ‘binaurale’ hoofdtelefoonversterker. Komen er nog M-One’s? Wellicht – en we vermoeden niet enkel versterkers. De M-150 bezit bijvoorbeeld twee HDMI-poorten die dienen voor I2S-verbindingen met, aldus de handleiding, “toekomstige Micromega-producten”. Een externe streamer/DAC lijkt een logische mogelijkheid.
Het motto van Micromega is trouwens ‘Le Son de France’, het geluid van Frankrijk, een mooie leuze die meteen ook hun filosofie onderbouwt. Onvermijdelijk ontlokt de M-One vergelijkingen uit met Devialet, die andere Fransen die houden van extreem dunne designerversterkers. Conceptueel klopt die vergelijking wel, want beiden zijn inderdaad grote fans van doorgedreven geïntegreerde versterkerontwerpen, zoeken extreme designuitingen op en laten muurmontage toe. Maar er zijn ook aardige verschillen. Versterkertechnisch om te beginnen, maar zeker ook qua mogelijkheden en qua prijs.
Kies je kleur
De versterker is een blok metaal van 7 cm hoog, 35 cm diep en 43 cm breed. Het is een zeer plat ding, afgewerkt met uitgevreesde groeven en afgeschuinde kanten. De M-150 die wij op bezoek kregen, had een matzwart geanodiseerde aluminium behuizing. Eén voordeel alvast vergeleken met de onwaarschijnlijk vingerafdrukgevoelige Expert 200 van Devialet die we ook in onze testruimte hebben staan: je moet bij de M-One geen witte handschoenen aantrekken als je het toestel moet verhuizen of kabels wil aansluiten.
Het resultaat is een toestel met een heel ambigue uitstraling. Langs één kant is de vorm onopvallend en discreet, maar net door zijn unieke strakke lijnenspel trekt de M-150 toch de aandacht. Als je de moeite doet om alle kabels weg te werken, krijgt je iets dat bijzonder high-tech overkomt – maar zonder kitscherig of tijdelijk modieus te ogen. De keuze voor twee naadloos ingebouwde OLED-schermen helpt daarbij, want de witte letters contrasteren heel mooi met die matzwarte behuizing. Met de displays is er trouwens wel iets bijzonder aan de hand: één bevindt zich bovenaan de M-150, de andere aansluitend op de voorkant. Beide schermen kunnen exact dezelfde inhoud tonen, maar normaal gezien is enkel de relevante actief. Het idee is dat je altijd kunt aflezen welke ingang en volumeniveau geselecteerd is, ongeacht waar je in de kamer staat of zit. De M-150 kan nu eenmaal op een meubel staan maar ook plat tegen de muur hangen, waardoor de bovenste display de voorste wordt. Duik je in de instellingen, dan tonen beide schermen dezelfde inhoud.
Overigens, ondanks het compacte formaat kun je de M-150 niet echt in een kast plaatsen. De versterker wordt met zijn A/B-techniek behoorlijk warm en de twee ventilatieopeningen aan de zijkant hou je best zo vrij mogelijk. Als je van nabij onderzoekt wat de M-150 allemaal bevat aan techniek, is het best indrukwekkend wat Micromega hier heeft gedaan. In tegenstelling tot de Expert Pro van Devialet – die klasse A en klasse D combineert – is de M-150 volledig klasse A/B met alle digitale aspecten ontkoppeld van het analoge gedeelte.
Er is ook een zilverkleurige versie van de M-One en op termijn zou de Micromega-versterker in alle mogelijke kleuren kunnen leveren, via het Micromega Custom Finish-programma. Op de website van de fabrikant staat er al een module om met kleuren te spelen. Daaruit blijkt dat je gaat kunnen kiezen uit vijf lakkleuren, waaronder een Carrara White, Electric Orange en Imperial Red. Niet toevallig zijn dat kleuren die helemaal passen bij Focal Sopra-speakers, de luidsprekers die Micromega in het verleden consequent inzette om de M-One te demonstreren. De kostprijs van één van deze kleuropties is 800 euro. Wil je iets anders, dan kun je voor 1.000 euro extra een RAL-kleur specifiëren. Er zijn nog merken die zo’n service aanbieden – zelfs de hypertraditionele Sugden – maar Micromega maakt het wel heel gemakkelijk. Hun webmodule lijkt net een configurator zoals je tegenkomt bij de aankoop van een wagen en spek voor de bek van mensen die graag hun audio matchen met hun interieur. In deze module kun je trouwens het prijsverschil van de M-100 en M-150 tegen elkaar afzetten. De M-100 kost 3.990 euro, maar als je RoomEQ en de binaurale hoofdtelefoonversterker toevoegt die standaard zijn op de M-150 betaal je bijna 1.000 euro meer. Het extra vermogen en de betere voeding van de M-150 kost je dus circa 1.200 euro extra.
Eindoplossing
Het merkwaardige aan de M-150 is dat je niet meteen doorhebt hoe rijk het van aansluitingen is voorzien. Alles zit namelijk verborgen in een nis die wordt afgedekt door de bovenkant van de versterker. Zoals gezegd geeft dit je de mogelijkheid om kabels echt helemaal onzichtbaar weg te werken. Tijdens het luisteren naar muziek zie je de vele aansluitingen ook niet, waardoor de M-150 weeral meer een interieurobject dan een hifi-apparaat lijkt te zijn.
Het aansluiten wordt er wel iets lastiger door, want om goed te zijn moet je de M-150 naar voren kantelen of draaien als je kabels wil insteken. Daarbij wel opletten, want ondanks zijn slank profiel is de versterker zeker niet licht. Bovendien staat het op spikes. Oppassen dus dat je de behuizing of het meubel er onder niet per ongeluk bekrast of beschadigt. Uiteraard vloek je in een testruimte meer op deze manier van aansluitingen weg te werken dan in de praktijk, want bij je thuis zal je wellicht niet om de haverklap nieuwe toestellen aan de M-150 hangen. Na de installatie en wegwerken van kabels zal je de versterker waarschijnlijk gewoon laten staan. Maar in het geval van de microfooningang voor het Room EQ-systeem mocht deze toch wat vlotter toegankelijk zijn.
In de nis aan de achterkant schuilt een verrassend grote hoeveelheid aansluitingen. Aan analoge zijde beschik je over een set XLR’s, een line-in via cinch, een phono-ingang (met lastig te bereiken MM/MC-selectieknopje), qua digitale ingangen is er een USB klasse B-ingang (voor een computer of streamer met DAC-uitgang, zoals de Auralic Altair), een coaxiale ingang, een optische aansluitingen en een AES-EBU-poort. De twee eerder vermelde HDMI-ingangen zijn I2S-compatibel, maar voorlopig niet bruikbaar. Je kunt ook streamen naar de M-150, via het netwerk of via Bluetooth. WiFi is er echter niet, dus je moet wel een netwerkkabel voorzien. Het streamen over Bluetooth ondersteunt de aptX-code voor bijna cd-kwaliteit. Een set grote luidsprekerterminals, een sub-out en een pre-out maakt het compleet.
Een chocoladereep in de hand
Bij een designversterker hoort een designremote, zegt het grote boek van Hi-Fi-design. Kijk maar naar Devialet, die zijn versterkers laat vergezellen door een loodzware draaiknop-remote. Micromega kiest voor een vrij grote afstandsbediening die je wel in de jaren zeventig-stijl in liggende oriëntatie vasthoudt. Het voelt wat als een grote chocoladereep aan. Dankzij zijn behuizing van aluminium en omdat het vrij groot is, weegt de remote wel wat. Onderaan is er een laag zacht kunststof aangebracht; gelukkig, want anders zou je koffietafel er na een tijdje niet meer mooi uitzien. Het gekste aan de substantiële afstandsbediening is echter niet de omvang of vorm, maar wel de knopjes. Het bezit zeventien toetsen, verspreid over de hele oppervlakte van het kastje. Ruimte zat en toch ging Micromega voor heel kleine (maar hoogwaardige) knopjes die lichtjes verzonken zijn. Je zal er aan moeten wennen, maar het is tenminste niet de zoveelste kunststoffen remote. Het heeft karakter. Tijdens het testen merkten we wel dat je goed moet mikken met de remote. Een Bluetooth- of RF-afstandsbediening was volgens ons beter op zijn plaats geweest.
Nog even wachten…
Je kunt de M-150 ook volledig bedienen via een app (iOS en Android). Op zich is het een eenvoudige app, wat niet vreemd is: de M-150 heeft nu eenmaal maar weinig instellingen of opties. Net zoals de fysieke remote gebruik je de app om ingangen te selecteren en een aantal bescheiden instellingen te veranderen. Zo kun je per ingang een gevoeligheid bepalen en ook de naam van ingangen aanpassen. De optische ingang kun je bijvoorbeeld naar wens veranderen naar ‘Chromecast’ of iets anders, wat dan verschijnt op het schermpje op de versterker.
Een beetje vreemd is dat de app op onze Huawei Mate 10 Pro enkel als afstandsbediening voor volume en ingangen fungeerde, terwijl op de iPad je daarnaast internetradio kunt bedienen en muziekbestanden afspelen vanaf een DLNA-server. De app is echter niet geoptimaliseerd voor een iPad-scherm, waardoor alles wat overdreven groot toonde. Dat is geen dealbreaker en je kunt er mee werken, maar we verwachten wel dat dergelijke details ook in orde zijn. We klopten daarom bij Micromega aan, ook om te horen hoe het zit met ondersteuning voor streamingdiensten. Toen wij de M-150 aan het testen waren, was er op dat vlak nog niets voorzien. Maar daar komt snel verandering in. In een reactie liet Micromega weten dat we met onze review eigenlijk net te vroeg waren. Het bedrijf staat op punt om in april en even later rond High End München heel wat software-updates uit te brengen. Daarbij zitten toch wel wat belangrijke zaken. Zo zal Tidal in april via een update komen en zal de M-150 RoonReady worden met een update die rond de Duitse hifi-beurs in mei verschijnt. Chromecast staat eveneens op de planning voor de nabije toekomst, net zoals Qobuz-ondersteuning.
Precies wat we willen horen, want onder meer Roon-compatibiliteit is echt wel een must als je in dit duurder segment wil meespelen. Daarmee houdt het bedrijf zich aan zijn belofte dat de M-One-versterker via updates beter zal worden. En dat is toch wel essentieel als je wil concurreren met andere multifunctionele geïntegreerde versterkers, zoals de Polaris die we eerder getest hebben. We zullen in elk geval – indien mogelijk – deze review updaten als de beloofde software-updates zich aanbieden. In afwachting van deze updates hebben we voor onze test de handige BubbleUPnP-app gebruikt die het streamen van Qobuz en Tidal naar DLNA-spelers mogelijk maakt.
Haal de microfoon maar boven
Eén van de unieke aspecten van de M-150 is de aanwezigheid van de ingebouwde kamercorrectie. Dit systeem, Micromega Acoustics Room System of MARS Room EQ, corrigeert akoestische problemen van de kamer en wat het Franse bedrijf “imperfecties” in je speakers noemt. Het biedt daarna beperkte mogelijkheden om de klank bij te sturen. Ook hier is er sprake van een functie die in de toekomst meer zal kunnen, zegt Micromega. Een belangrijke update komt samen met de Roon-update in mei, waardoor je in de remote-app de Room EQ-functie kunt in- en uitschakelen. Tijdens onze test kon dat enkel via de knoppen op de versterker zelf. Op zich niet geen ramp, maar het is wel veel prettiger als je in je luisterstoel de functie kunt activeren of uitschakelen. Zo kun je vergelijken. Daar moeten we dus nog even op wachten.
De meting zelf gebeurt via een meegeleverde microfoon. Niet een goedkope puck-microfoon zoals je bij de meeste receivers ontvangt, maar wel een degelijke meetmicrofoon met bijhorende mini-tripod. Als we hem zien, zien we meteen wat gelijkenissen met de UMIK-1-meetmicrofoon die we soms voor metingen gebruiken.
MARS vereist drie metingen, uitgevoerd op de luisterpositie en dan 20 cm links en rechts er van. Reken op een tiental minuten werk. Daarna kun je nog kiezen om MARS toe te passen met een AUTO-stand (waarbij de frequentierespons van de speakers relatief onaangetast blijft) en een FLAT-stand (waarbij de lage frequenties meer onderdrukt worden).
Electro welkom
We hebben de M-One M-150 getest met de Focal Sopra’s – helaas niet in dezelfde laklaag, maar gelukkig heeft de klank daar geen last van. Geheel toevallig is deze combinatie net hetgene dat Micromega zelf gebruikt voor zijn demonstraties. Als bronnen zette we de vertrouwde ELAC Miracord 90-draaitafel in en de Auralic Altair-netwerkspeler, aangesloten op de USB klasse B-poort.
Hoe presteert de Room EQ-functie? Net zoals bij de Yamaha R-N803D vonden we de kamercorrectiefunctie van de M-One een subtiele verbetering. Ergens is dat goed, want anders zou er toch wel veel schelen aan onze luisterruimte. Wat MARS duidelijk wel deed was in onze kamer iets meer sprankel en detail hoorbaar maken als we luisteren naar de zoetgevooisde stem van Liza Anne op haar nieuw ‘Fine but Dying’-album. In het laag greep MARS schijnbaar minder in, tenzij we voor de FLAT-instelling kozen. De AUTO-stand was dan meer naar onze smaak, maar het bleef subtiel. Dat veranderde als we luisterden naar de recente opname van Griegs ‘Peer Gynt’ door het filharmonisch orkest van Bergen onder leiding van Edward Gardner. Waar de M-One bij Liza Anne haar stem en de popgitaarklanken heel open bracht, was het bij de klassiekers van Edvard Grieg dat we meer opkeken. Het is sowieso een mooie opname, vooral bij de strijkers in ‘Death of Ase’. Bij ‘In the hall of the Mountain King’ stuurt de M-150 de Sopra’s aan naar een heel ruimtelijke weergave waar de donderende percussie uit de verte op je af komt en de krijsende koren vanuit de linkse en dan rechtse hoek finaal het overbekende werk naar zijn hoogtepunt brengt. Los van de Room EQ-functie toonde de M-150 hier over het nodige te beschikken om dit album prachtig weer te geven, mét Room EQ werd de klank levensechter en coherenter.
Het is wel oppassen met vergelijkingen als je voor elke verandering je zitpositie moet verlaten om naar de versterker te wandelen, en dan terug. Onderweg gaat de klank al lichtjes anders overkomen, waardoor je minder optimaal kunt vergelijken. Daarom dat we wel uitkijken naar de app-gebaseerde bediening van de Room EQ-functie.
Met Room EQ ingeschakeld, zorgde de M-150 voor een van de betere presentaties van het ‘Homework’-album van Daft Punk in onze luisterruimte. Hoewel het album bij de M-One niet zo hypergecontroleerd als de Hegel H190 overkomt, is de Micromega-versterker wel duidelijk deze genre de baas. De meedogenloze beats van een track als ‘Phoenix’ worden perfect getimed afgeleverd, niets slordig of wollig aan. Hetzelfde ook bij ‘Three Ralphs’ van DJ Shadow, dat wel heel strak afspeelt.
We vinden het ook heel knap hoe breed ‘Taxiwars’ van de gelijknamige jazzformatie de kamer inrolt, met de saxofoon van Robin Verheyen die echt verder weg op het podium gepositioneerd staat. De lichtnerveuse nummers van deze groep klinken gauw als een kakofonie, maar de M-150 met de Sopra’s trekt alles uit elkaar voor een mooi live-gevoel. Goed gedaan. We vinden de A/B-versterking van de M-150 trouwens een tikkeltje warmer klinken dan de eveneens voortreffelijke Expert 200, als we dan toch een vergelijking moeten maken.
Aan de USB-poort hingen we ten slotte de Auralic Altair, wat ons toeliet om de M-150 langs deze ingang aan een hi-restest te onderwerpen. Op papier is nagenoeg alles mogelijk: PCM tot 32 bit / 768 KHz en DSD tot 11,2 MHz. De gebruikte DAC-chip is een AKM AK4490EQ, een premium-chip uit de Velvet Sound-reeks van Asahi Kasei die we in wel meer high-end hifi ontmoeten. In de praktijk blijkt de M-150 inderdaad met nagenoeg alles om te kunnen, trouwens ook via de LAN-ingang. Voor analoge lovers: de phono-preamp mag er gerust zijn.
Conclusie
De M-One M-150 is een intrigerende versterker die heel hard probeert alles te doen en een heel eigen identiteit uit te dragen. Als versterker slaagt het daar wonderwel in, met een krachtige, strakke presentatie en bijna oneindig vermogen. De M-150 is echt een van die versterkers die je aanspoort om luider te spelen – en je dan ook echt beloont. Het is ook een toestel voor mensen die graag naar muziek luisteren op een live-luisterniveau. Room EQ is mooie plus die afhankelijk van je kamer een subtiel dan wel groter verschil kan maken. De Micromega wordt enkel gehinderd door streamingfuncties en een app die nog niet helemaal op punt staan. Binnen enkele weken zou dat al een heel ander verhaal moeten zijn.
Micromega M-One M-150
€ 6.190 | www.micromega.com
Beoordeling 4 op 5
